ସେ ରାତି କେବେ ସରୁନଥିଲା ମୋ ପାଇଁ। ବାସ୍ତବିକ ସରିନି ବି ଆଜିଯାଏଁ। ସେଦିନ ଠାରୁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେତେ ରାତିଙ୍କୁ ଭେଟିଛି, କେଉଁଥିରେ ବି ପାଉନି ସେ ରାତିର ନିଆରାପଣ । ପାଇବା, ହରେଇବା, ଝୁରିବା, ଭୁଲିବା; ସବୁ ମନୋବସ୍ଥାକୁ ମିଶାଇ ହରି ହାରାହାରି ନେଇ ଦେଖିଛି, ଶେଷରେ ମୁଁ ହିଁ ଏକୁଟିଆ ଅଛି ସେଇ ରାତିରେ । ସେ ରାତିକୁ ପାଖରୁ ଦେଖିଥିବା ସବୁ ଜଡ଼, ଚଳମାନ, ଭୁତ , ଜୀବନ୍ତ, ଅନୁଭବ୍ୟ ସତ୍ତା ସମସ୍ତେ କେବଳ କହି ପାରିବେ, ସେମାନେ ସେଦିନ କହିବାକୁ ଚାହୁଁନଥିଲେ ନୁହେଁ, କହିପାରିଲେନି ଚନ୍ଦ୍ରା ତୁ ରହିଯା' । ସେମାନେ ଅନୁମତି ଦେଇପାରିଲେନି ଦୂରେଇଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଚନ୍ଦ୍ରା ଆଉ ମୋର ଏକାଠି ହେବାକୁ ।

ମନେଅଛି, ଚନ୍ଦ୍ରା ସେଦିନ ଖୁବ୍ ସଜେଇ ହୋଇଥାଏ । ଠିକ୍ ବାହାକନିଆଁ ପରି। ଚନ୍ଦ୍ରା ସୁନ୍ଦର; ହେଲେ ସେ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ହୋଇପାରେ ସେ ରାତିରେ ହିଁ ଜାଣିଲି। ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଯେ, ଚାନ୍ଦିନୀ ବି ମୁହଁ ଲୁଚାଉଥିଲା ସ୍ନିଗ୍ଧ ଚଇତାଳିରେ ଲହଡ଼ି ଭାଙ୍ଗୁଥିବା ଚନ୍ଦ୍ରାର ଝିନ୍ନ ପଣତରେ । ଆଜି ବି ମୋ ଭିତରେ ସେଇ ଟିକିଏ ଅହଂକାର -"ମୁଁ ଚନ୍ଦ୍ରାର ପ୍ରେମିକ।"

ମୋ' କଥାମାନି ଚନ୍ଦ୍ରା ସେ ରାତିରେ ଚାଲି ଆସିଥିଲା ନଈକୂଳକୁ । ଏତେଟା ସହଜ ନଥିଲା । ହେଲେ ଝିଅଟିଏ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରେମିକା ସାଜେ ତା' ପାଇଁ ସବୁ ଅସମ୍ଭବ, ସମ୍ଭବ । ସବୁ ନିୟମ ଅଣ୍ଟାଭାଙ୍ଗି ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି ତା'ର ଜିଦ୍ ଆଗରେ। ସବୁ କାରାଗାରର ତାଲା ଚିତପଟାଙ୍ଗ୍ ମାରି ଖସିପଡ଼ନ୍ତି ତାକୁ ବାଟ ଦେବାକୁ। ମୋ ଚନ୍ଦ୍ରା ବି ସେମିତି ଗୋଟେ ପ୍ରେମିକା ପାଲଟିଥିବା ଝିଅ, ଯିଏ ହସିଲେ ହିଲ୍ଲୋଳ, କାନ୍ଦିଲେ କାରୁଣ୍ୟ ଆଉ ରାଗିଲେ କରାଳ ଖେଳିଯାଏ ପୁରା ଦୁନିଆଁରେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରା ଚାଲିଆସିଲା । ଘଡ଼ିଏ ସ୍ଥାଣୁ ହୋଇଗଲି ମୁଁ । ଭାବି ନଥିଲି ମୋ ଭଳି ବେକାର ଯୁବକଟି ଭିତରେ ମୁହଁପୋତି ବସିଥିବା ପ୍ରେମିକର ଏତେ ଦମ ଥାଇପାରେ ବୋଲି ଯିଏ ବିନା ବଂଶୀରେ କାହା ହୃଦୟରେ ତୋଳିପାରିବ ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା।

ଚନ୍ଦ୍ରା ଆସି ଆଲିଙ୍ଗନ କରିପକେଇଲା ମୋତେ-" ନିଅ, ଦେଖ ତୁମ ଚନ୍ଦ୍ରାକୁ । ଦେଖ ଯେମିତି ପାରୁଛ। ଏ ଦେହ, ମନ, ଯୌବନ ସବୁ ତୁମ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ କଲି । ଏ ନିକାଞ୍ଚନରେ ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି ତୁମକୁ ସ୍ୱାମୀ ରୂପେ ବରିଲି ତୁଷାର ।"

ଚନ୍ଦ୍ରାର ସ୍ପର୍ଶ, ତା' ବାସ୍ନା, ଏ କଥା ସବୁ ନୂଆ ନଥିଲା ମୋ ପାଇଁ। କେବଳ ନୂଆ ଥିଲା ସେ କଥା ଭିତରେ ଥିବା ଲୋଡ଼ିବାପଣ, ସେଥିରେ ନିହିତ ଥିବା ସମର୍ପଣଭାବ । ଅନେକଥର ୟୁନିଭରସିଟି ପାଖ ଟେଲିଫୋନ ବୁଥରୁ ତା' ମୋବାଇଲକୁ କଲ୍ କରି ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା କଥା ହୋଇଛି ମୁଁ । ଅନେକ ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ ବିତେଇଛୁ ବାଚନୀକ ଦାମ୍ପତ୍ୟରେ। ଅନେକ ତାରିଖକୁ ସାଇତି ରଖିଛୁ ଆମ ପ୍ରେମର ସ୍ମୃତିବାହୀ ରୂପେ । ସେତେବେଳେ ଦେହ ଥରିଯାଏ ଗୋଟିଏ ଅଦେଖା ଅନନୁଭୂତ ରୋମାଞ୍ଚରେ । ନୂଆ ନୂଆ ଯଦି କେବେ ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋ ହାତ ଧରିପକାଏ, ତରଳିଯାଏ ମୁଁ ଗୋଟାପଣେ। ବାସ୍ ସେତିକିରେ ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ମୁଁ ।

ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏ ନିରୋଳା ଚନ୍ଦ୍ରାଲୋକରେ, ନିସ୍ତବ୍ଧ ନଈକୂଳେ ଚନ୍ଦ୍ରାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏକାକିନୀ ପାଇ ସେଇ ରୋମାଞ୍ଚ ପାଇନଥିଲି । କିଛିଟା ଭୟ, ବହୁତ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ଲଗାମ କଷିଥିଲେ ମୋ ସଂଯମତାର ।

-" ଆଉ ଡେରି କରନି ତୁଷାର । ଆମ ହାତରେ ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ଦିନ ସମୟ । ଅନ୍ୟ କେହି ମୋତେ ବରିବା ପୂର୍ବରୁ ବରିନିଅ ମତେ, ଅନ୍ୟ କେହି ମୋତେ ଛୁଇଁବା ପୂର୍ବରୁ ଅଛୁଆଁ କରିଦିଅ ଅନ୍ୟ କାହାର ଛୁଆଁ ପାଇଁ, ଆମ ପ୍ରେମ ଦଳିହେବା ପୂର୍ବରୁ କରିଦିଅ ସେଥିରେ ସତ୍ଵାଧିକାରର ଦସ୍ତଖତ ; ଏ ରାତି ସରିବା ପୂର୍ବରୁ ସାରିଦିଅ, ମୋତେ ତୁମ ପତ୍ନୀହେବାର ଯେତେସବୁ ଦଲିଲ ଦସ୍ତାବେଜର ସାଂସାରିୟ ସ୍ବାକ୍ଷର ।" ଏକନିଃଶ୍ବାସରେ କହିପକେଇଲା ଚନ୍ଦ୍ରା ।

ମୁଁ କିଛି କହିବାକୁ ଗଲାବେଳେ ନଜର ପଡ଼ିଲା ଜହ୍ନଆଲୁଅରେ ଚିକଚିକ କରୁଥିବା ଚନ୍ଦ୍ରା କାନରେ ପିନ୍ଧିଥିବା ହଳେ ପୁରୁଣା ପେଣ୍ଡିଫୁଲ ଉପରେ । ଆଗରୁ କେବେ ତାକୁ ପିନ୍ଧିନଥିଲା ସେ । ଖୁବ୍ ପୁରୁଣା ।

କୌତୁହଳରେ ପଚାରିଦେଲି -" ଏଇଟା ତ କେବେ ପିନ୍ଧିନଥିଲ ଆଗରୁ । ଏତେ ପୁରୁଣା ଲାଗୁଚି ।"

ବୋଧହୁଏ ସେ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋର ଏ ପ୍ରଶ୍ନ ଯଥାର୍ଥ ନଥିଲା। ହେଲେ କେମିତି କେଜାଣି ମୋର ଦୃଷ୍ଟି ଓ ଉକ୍ତି ସେ ପେଣ୍ଡିଫୁଲମନସ୍କ ହୋଇଗଲେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରା ଚୁପ ହୋଇଗଲା। ତା' ଆଖି ଲୁହର ପ୍ରକାର ବଦଳିଗଲା । କହିଲା-" ହଁ। ଏଗୁଡ଼ା ମୋ ବୋଉର । ବାପା ରଖିଥିଲେ । ଆଜି ସକାଳେ ମୋତେ ଦେଇ କହିଲେ ବୋଉ କାଳେ ମରିବାର କିଛି ଦିନ ପୂର୍ବରୁ ଏଇଟା ବାପାଙ୍କୁ ଦେଇ କହିଥିଲା ଏଇଟା ମୋ ବାହାଘର ବେଳେ ମତେ ଦେବାକୁ। ବାପା ସେଦିନ ଠାରୁ ଏ ହଳକ ଖୁବ୍ ଯତ୍ନରେ ରଖିଛନ୍ତି । ବୋଉ କଥା ମନେପଡ଼ିଲେ ତାଙ୍କ ବାକ୍ସରୁ କାଢି ଏଇ ହଳକ ଦେଖନ୍ତି । ମୋ ପାଇଁ, ବାପା ଆଉ ଦ୍ଵିତୀୟ ବିବାହ କଲେନି, ଏଇଟି ଥିଲା ମୋ ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ମୋ ବୋଉ ଓ ବୋଉର ଶେଷ ସନ୍ତକ। ଦୁନିଆଁରେ ମୁଁ ଆଉ ଏ ପେଣ୍ଡିଫୁଲ ବାପାଙ୍କର ସବୁଠୁଁ ପ୍ରିୟ, ସବୁଠାରୁ ଦାମୀ ସମ୍ପତ୍ତି....."

ସେ କହିଚାଲିଥିଲା । ତା'ର ବୋଧହୁଏ ଆହୁରି ଅନେକ କଥା କହିବାର ଥିଲା । ମୁଁ କାନ୍ଦୁଥିଲି । ମୋ ଭିତରୁ କିଏ ଜଣେ ତା' ହାତକୁ ଧରିପକେଇଲା ଆଉ କହିଲା -" ଚନ୍ଦ୍ରା ଯାଅ; ବାପା ଖୋଜୁଛନ୍ତି ।"

■