ଏହାମଧ୍ୟରେ ପ୍ରାୟ 15 ଦିନ ବିତିଯାଈଥାଏ । ତଥାଗତ‌ନିଜ ଘରେ ବହିଗପଡିକୁ ସଜାଡୁ ଥାଏ । ହଠାତ୍ କଲିଙ୍ଗ୍ ବେଲ୍ କୁ କେହିଜଣେ ମାରନ୍ତି , ବୋଧେ କବାଟ ପାଖରେ ଏକ କ୍ୟୁରିଅର୍ ପୋଷ୍ଟମ୍ୟାନ୍ ଅଛନ୍ତି । ହାତରେ ତାଙ୍କର ଏକ ପାର୍ସଲ ଧରିଛନ୍ତି । ତଥାଗତଙ୍କ ହାତରେ ପାର୍ସଲ ଧରାଈଦେଈ ପୋଷ୍ଟମ୍ୟାନ୍ ଧଳା କାଗଜ ଖଣ୍ଡେ ବାହାର କରିଦେଲେ ଆଊ କହିଲେ, - "ଏଠାରେ ସ୍ବାକ୍ଷର କର। "

ତଥାପି କିଛି ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇନାହିଁ। ପୋଷ୍ଟମ୍ୟାନଙ୍କ କହିବାନୁସାରେ, ସେଠାରେ ଏକ ଦସ୍ତଖତ ଦେବା ପରେ ତଥାଗତ ଘର ଭିତରକୁ ଯାଇ ପାର୍ସଲ ଖୋଲିଥିଲେ । ପାର୍ସଲ୍ ଟି ବହୁତ ବଡ ଥିଲା ଯାହା ଭିତରେ ଏକ ବୁଟ୍ ରହିଥିଲା , ଯାହାର ମୂଲ୍ୟ ପ୍ରାୟ 1,500 ଟଙ୍କା । କିଛି ଘଣ୍ଟା ପରେ, ତଥାଗତକୁ ଏକ କଲ୍ ଆସିଲା ।

ତଥାଗତ ଫୋନରେ- "କିଏ?"

କଲ୍ ରେ -" ମୁଁ ତାରିକା କହୁଛି ।"

ତଥାଗତା ତାରିକାଙ୍କ ନାମ ବୁଝିପାରିଲେ ନାହିଁ ।

ତଥାଗତ - "ମୁଁ ଜାଣି ପାରିଲିନି !"

କଲ୍ ରେ ତାରିକା - ତୁମେ ସିଏ ନାଁ ତଥାଗତ ଯିଏ ସେଦିନ NSS କ୍ୟାମ୍ପକୁ ଆସିଥିଲା ।

ତଥାଗତ - "କିନ୍ତୁ ତୁମେ ?"

ତାରିକା- " ମୋର ଅର୍ଥ ତାରିକା, ମୁଁ ହେଉଛି ସେହି ବୁଟ୍ ବାଲି । ଯେତେବେଳେ ଫୋନରେ ତଥାଗତଙ୍କୁ ତାର ନାମ ଶୁଣାଗଲା, ସତେ ଯେପରି ତାଙ୍କ ରକ୍ତ ଚର୍ମରେ ବଜ୍ରପାତ ଖେଳୁଥିଲା ।‌ ତାରିକା- "ତୁମେ କେମିତି ଅଛ, ତଥାଗତ‌?"

ତଥାଗତ- "ମୁଁ ଭଲ ଅଛି। ତୁମେ? "

ତାରିକା- "ମୁଁ ଭଲ ଅଛି। ମୁଁ ତୁମକୁ କିଛି ପଠାଇଥିଲି ତୁମେ ପାଇଲ କି?"

ତଥାଗତ - "ବୁଟ୍, ତାଙ୍କ ହାତରେ ଥିବା ବୁଟକୁ ଚାହିଁ | ଓହୋ!

ତା’ମାନେ ତୁମେ ମୋ ପାଖକୁ ବୁଟ ପଠାଈଛ । ଏବେ ଏହା ପୋଷ୍ଟମ୍ୟାନଙ୍କ ହାତରୁ ବାହାରିଛି ।

"ତୁମ ପାଦରେ ଠିକ୍ ଅଛି କି?" - ତାରିକା ପଚାରେ କଲ୍ ରେ

ତଥାଗତ କିଛି ବୁଝି ପାରିଲା ନାହିଁ କେବଳ ସାନ୍ବନା ଦେବା ପାଈଁ କହେ ଏହା ବହୁତ ସୁନ୍ଦର , ବୋଧହୁଏ ମହଙ୍ଗା ଲାଗୁଛି । ତାରିକା - ତୁମେ ଏ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିିନି । ବୁଟ ପିନ୍ଧିବା ପରେ ମତେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଜଣାଇବ ।

ଅଜ୍ଞାତିକା

ଭାଗ ୭