ଶିଶିର ର ସେଇ ଶୀତ ରେ ଗୋଟେ କମ୍ବଳ ର ଉଷ୍ମତା କୁ ଉପଭୋଗ କରି ଏକ ସୁଖ ନିଦ୍ରା ର ଅନୁଭବ କରୁଥାନ୍ତି ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ।ସମୟ ଭୋର ୫ ଟା ।ହଠାତ୍ ତାଙ୍କ ଫୋନ୍ ରିଙ୍ଗ ହେଲା ।ଏତେ ସକାଳୁ କିଏ ଫୋନ୍ କରିଛି ଭାବି ପାଖ ଟେବୁଲ୍ ରେ ରଖା ଯାଇ ଥିବା ଚଷମା ପିନ୍ଧି ଫୋନ୍ ଉଠାଇଲେ।ମନ ଭିତରେ ଗୋଟେ ଛନକା ପଶିଗଲା ଯାହା ସେ ଫୋନ୍ ର ଅପରପର୍ଶ୍ଵ ରେ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ । ଖଟ ରୁ ଉଠି ଜାମା ଓ ଶୀତବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧି ସେ ବାହାରି ପଡିଲେ । ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ପଚାରିଲେ କିଏ ଫୋନ୍ କରିଥିଲେ, କଣ ହେଲା,କୁଆଡେ ଯାଉଛ?ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଇ ପାରିଲେନି କହିଲେ ,ଫେରିଲେ ସବୁ କହିବି ଆଉ ଚାଲିଗଲେ ମୋଟର ସାଇକଲ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ।

ରାସ୍ତା ରେ ଯାଉ ଯାଉ ସେ ବୋହୁତ ବିବ୍ରତ ହେଇ ଯାଇ ଥିଲେ ଆଉ ଫେରି ଯାଇ ଥିଲେ ସମୟ ଚକ୍ର ରେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରିଥିବା କେତେଟା ସ୍ମୃତି କୁ ।ବୋହୁତ ଥର ଯାଇଛନ୍ତି ଏହି ରାସ୍ତା ରେ କିନ୍ତୁ ଆଜି ଛାତି ଥରୁଛି ।କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ଗଲେ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଘର ସାମ୍ନା ରେ ।ଘର ସାମ୍ନା ରେ ଭିଡ ଜମି ଥିଲା ।ନିଜ ଘର ଠୁ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଘର କିଛି ମିନିଟ ରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧ ଡେଇଁ ଭିତରକୁ କିଛି ପାଦ ଯିବାକୁ ତାଙ୍କ ପାଦ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁ ନ ଥାଏ। ସାହାସ କରି ସେ ଯେତେବେଳେ ଭିତରକୁ ଗଲେ ,ଘର ଭିତର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ସେ ମର୍ମାହତ ହୋଇଗଲେ। ଭୂମି ରେ ଶୋଇ ଥାଆନ୍ତି ତାଙ୍କ ବାଲ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଆଉ ଧଳା ଧୋତି ରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ତାଙ୍କ ଶରୀର।ଯେଉଁ ଘର ଦିନେ ଖୁସି ରେ ନାଚି ଉଠୁ ଥିଲା ଆଜି ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନଙ୍କ ଦୁଃଖ ,କୋହ ଆଉ କ୍ରନ୍ଦନ ରେ ଭାସି ଯାଉଥିଲା।

ସେ ସହି ନପାରି ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲେ।ଆଉ ନିଜ ଆଖି ଲୁହ ପୋଛୁ ପୋଛୁ କିଛି ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି ଆଖି ସାମ୍ନା ରେ ଆସିଗଲା।ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ଆଉ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ସ୍କୁଲ ରେ ପାଠ ପଢ଼ୁଥିଲେ।ସ୍କୁଲ ପରେ କଲେଜ ରେ ମଧ୍ୟ ସହପାଠୀ ଥିଲେ। ସାଙ୍ଗ ରେ ରହି ମେସ ରେ ଖାଇ ସେମାନେ ପାଠ ପଢୁଥିଲେ। ଦ୍ଵାଦଶ ଶ୍ରେଣୀ ପରୀକ୍ଷା ପୂର୍ବ ରୁ ହଠାତ୍ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ମେସ ଛାଡି ପଳେଇଲେ। ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ଟିକେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲେ ସାଙ୍ଗ ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ବୋର୍ଡ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ପଢା ରେ ମନ ଦେଇ ଭଲ ନମ୍ବର ରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ।ହେଲେ ମନ ରେ ବୋହୁତ କଥା ଭାବନ୍ତି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ପାଇଁ ।

ପରୀକ୍ଷା ପରେ ସେ ଗାଁ କୁ ଯାଇ ଦେଖା କଲେ।ପଚାରିଲେ ଏତେ ଭଲ ପାଠ ପଢୁଥିବା ପିଲା କେମିତି ପରୀକ୍ଷା ର କେତେ ଦିନ ଆଗରୁ ହଠାତ୍ ସବୁ ଛାଡି ପଳେଇଲା।ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଦୁଃଖ ଭରା ସ୍ୱର ରେ କହିଲେ ମୋ ସ୍ୱାଭିମାନ ଆଗରେ ମୋର ଦାରିଦ୍ର୍ୟତା ଜିତିଗଲା।ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ଏହା ଶୁଣି ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲେ।ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଥିଲେ ସାତ ଭାଇ ଭିତରେ ସାନ ଭାଇ । ତାଙ୍କ ବାପା ସେତେବେଳକୁ ବୃଦ୍ଧ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ। ସବୁ ପୁଅ କୁ ପାଠ ପଢେଇ ନିଜ ଗୋଡ଼ ରେ ଠିଆ କଲେ ।ଆଶା କରି ଥିଲେ ବଡ଼ ପୁଅ ସରକାରୀ ଚାକିରି କରୁଛି ସାନ ଭାଇ କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ କିନ୍ତୁ ଆଜିକା ଦୁନିଆ ରେ କିଏ କାହାକୁ ପଚାରେ।ପଇସା ନ ପଠାଇବା ରୁ ମେସ ରେ ବିନା ପଇସା ରେ ଖାଇ ଖାଇ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ସ୍ୱାଭିମାନ ହାନୀ ହେଉଥିଲା। ସେ ଜଣେ ସ୍ଵାଭିମାନୀ ଲୋକ ଥିଲେ।ଦିନେ ସେ ସବୁ ଛାଡି ଚାଲି ଆସିଥିଲେ ।ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ୧୬ ବର୍ଷ ।ସେ କାହା ଉପରେ ବୋଝ ନହେବା ପାଇଁ ସ୍ଥିର କଲେ ଆଉ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ହେବା କୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ। ଗୋଟେ ଛୋଟିଆ ହୋଟେଲ ଆରମ୍ଭ କରିଛନ୍ତି ।ଯେଉଁଥିରେ ନିଜେ ପରିଶ୍ରମ କରି ଦି ପଇସା ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି। ୟା ପରେ ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ବାହାର କୁ ଚାଲି ଗଲେ।

କିଛି ବର୍ଷ ବିତି ଯାଇଛି ଏବେ ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ବ୍ୟାଙ୍କ୍ ରେ ଚାକିରି କରୁଛନ୍ତି ଆଉ ସେଇ ଗାଁ କୁ ବଦଳି ହେଇ ଆସିଛନ୍ତି। ଏପଟେ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ବି ବୋହୁତ ଉନ୍ନତି କରିଛନ୍ତି ।ଘର ଦ୍ବାର ,ସ୍ତ୍ରୀ ଆଉ ପିଲା ଛୁଆ ସଙ୍ଗେ ଗୋଟେ ଖୁସି ର ସଂସାର ଗଢ଼ିଛନ୍ତି।ସମାଜ ରେ ସେ ବୋହୁତ ଲୋକପ୍ରିୟତା ଅର୍ଜନ କରିଛନ୍ତି।ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ଦେଖା ହୁଅନ୍ତି ଆଉ କିଛି ସମୟ କଥା ବାର୍ତ୍ତା ପରେ ନିଜ ଘର କୁ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି ।

ପାଖରେ ହେଉ ଥିବା କୋଳାହଳ ରୁ ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ରୁ ଫେରି ଆସି ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲେ। ୟା ଭିତରେ ବୋହୁତ ଭିଡ ଜମି ଯାଇ ଥିଲା।କୌଣସି ଏକ ବର୍ଗ ର ଲୋକ ନୁହନ୍ତି ଧନୀ ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଗରିବ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଜି ଆସି ଏଠି ଛିଡ଼ା ହୋଇଛନ୍ତି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଶେଷ ଯାତ୍ରା ପାଇଁ।

ସମସ୍ତେ ଏହି ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ବିଷୟ ରେ ନିଜର ନିଜର ଅନୁଭୂତି ପ୍ରକାଶ କରୁ ଥାଆନ୍ତି।ଆଉ କେତେଜଣ ତାଙ୍କ ସହ କରି ଥିବା ଭୁଲ ର କ୍ଷମା ମାଗୁ ଥାଆନ୍ତି ।କାରଣ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ସବୁ ସହି ଯାଇ ତାଙ୍କୁ କେବେ ପ୍ରତ୍ୟୁତର ଦେଇ ନାହାନ୍ତି। ଜଣେ ମୋଉସା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁ ଥାଆନ୍ତି ସେ ମୋ ପୁଅ ପରି ଥିଲା ,ଯେତେବେଳେ ମୋ ନିଜ ଜନ୍ମ କଲା ପୁଅ ଆଉ ବୋହୂ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ନ ଦେଇ ଭୋକ ଉପାସ ରେ ମରିବାକୁ ଛାଡ଼ି ଦେଇ ଥିଲେ ଏଇ ଲୋକ ମୋତେ ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲା ମାଗଣା ରେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଛି ।ଆଉ ଜଣେ ପାରିବା ବିକ୍ରି କରୁ ଥିବା ମାଉସୀ କହିଲେ ସବୁଦିନ ସେ ଆମକୁ ମାଗଣା ରେ ଖାଇବାକୁ ଦିଅନ୍ତି ,ଆଉ ଠିକ୍ ଦାମ୍ ଦେଇ ପାରିବା କିଣନ୍ତି। ବାହୁନି ବାହୁନି ସେ ସବୁ କଥା କହୁ ଥାଆନ୍ତି। ଆଉ ଜଣେ ଯୁବକ କହିଲେ ପଇସା ଅଭାବ ରେ ଭୋକ ନ ସମ୍ଭାଳି ମୁ ହୁଏତ ସେ ଦିନ ଚୋରି କରିଥାନ୍ତି ଆଉ ଏକ ଅପରାଧୀ ର ଜୀବନ କାଟୁ ଥାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଇ ମହାପୁରୁଷ ମୋତେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ମୋର ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରି ମୋ ଜୀବନ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଦେଲେ। ଆଉ କେତେଜଣ କହିଲେ କେତେ ବାପା ମା ଛେଉଣ୍ଡ ପିଲାଙ୍କୁ ଖାଇବା ଦେଇ ପାଠ ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ଉତ୍ସାହିତ କରି ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ।ସମସ୍ତ ଙ୍କ ପାଖରୁ କିଛି କିଛି ନୂଆ କାହାଣୀ ଶୁଣୁ ଥିଲେ ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ।ଆଉ କିଏ କହୁ ଥିଲେ କେତେ ଭଲ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଆଜି ଯାଏ ଆମେ କେବେ କିଛି ଖରାପ ଅଭ୍ୟାସ ର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହେବା ଦେଖିନୁ । ଏମିତି କେତେ କଥା କେତେ ଜଣ ନିଜ ଅନୁଭୂତି ଆଉ ତାଙ୍କ ଠୁ ପାଇଥିବା ସାହାଯ୍ୟ କୁ ପ୍ରଶଂସା କରି ଝୁରି ହେଉ ଥିଲେ।

ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ସେଇ ମର ଶରୀର ରୁ ଏକ ଦିବ୍ୟ ଆଭା ପ୍ରକଟ ହେଉଥିଲା ଆଉ ସେଇ କପାଳ ରେ ଲେଖା ଥିବା ରାମ ନାମ ତାକୁ ଦ୍ଵିଗୁଣିତ କରୁଥିଲା। ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁ ପୁଣି କିଛି ସମୟ ପଛକୁ ଚାଲିଗଲେ ଆଉ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପଡ଼ିଲା ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ତାଙ୍କୁ କହୁ ଥିଲେ ଷାଠେ ରେ ବାଟେ ବାଟେ ,ମାନେ ଷାଠିଏ ବର୍ଷ ରେ ଜଞ୍ଜାଳ ମୁକ୍ତ ହେଇ ଯିବା ହିଁ ଭଲ।ସବୁବେଳେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥିଲେ କେବେ ତାଙ୍କୁ ରୋଗ ଶଯ୍ୟା ଦେଖିବାକୁ ନ ମିଳୁ ,ଆଉ ହାତ ଗୋଡ଼ ଚାଲୁ ଥିବା ସମୟ ରେ ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଯାଉ।କାହା ଉପରେ ସେ ଯେମିତି ନିର୍ଭର ନ ହୁଅନ୍ତୁ। ଗତ କାଲି ରାତି ରେ ବି ସେ ଏଇୟା କହି ଥିଲେ ନିରଞ୍ଜନ ବାବୁଙ୍କୁ।

ଏଇଟା କଣ ଇଚ୍ଛା ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ କି? ଏବେ ତାଙ୍କୁ ଷାଠିଏ ବର୍ଷ ପୁରି ଗୋଟେ ମାସ ହେଇଛି।ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ ଡାକ୍ତରଖାନା ର ସେଇ ଶଯ୍ୟା ରେ ସାନ ପୁଅ ଗୋଡ଼ ଘଷୁଥାଏ ଆଉ ବଡ଼ପୁଅ କୋଳ ରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଅନ୍ତିମ ବାର୍ତ୍ତା ପୁଅ ମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧ ରୁ ଅପସରି ଯିବା ର ଭାଗ୍ୟ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ମିଳେ।ଡାକ୍ତର ଙ୍କ କହିବା କଥା ହୃଦଘାତରେ ମୃତ୍ୟୁ ହେଇଛି କିନ୍ତୁ ନିଜେ ଚାହୁଁ ଥିବା ସମୟ ଆଉ ପରିସ୍ଥିତି ତ ତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ପୁଣ୍ୟ ବଳ ରେ ମିଳିଛି।

ଏବେ ମର ଶରୀର ଚାରି କାନ୍ଧ ରେ ବୁହା ହେଲାଣି। ମାଘ ର ହାଡ଼ଭଙ୍ଗା ଶୀତ ବି ବାଧକ ସାଜିନି ,ହଜାର ହଜାର ଲୋକଙ୍କ ସୁଅ ଛୁଟୁଛି।ରାମ ନାମ ସତ୍ୟ ହେ ର ଉଚ୍ଚାରଣ ରେ ଚତୁରପାର୍ଶ୍ଵ ପ୍ରକମ୍ପିତ ହେଉଛି।ଘର ଠୁ ମଶାଣି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାତ୍ରା ରେ ଏତେ ଲୋକାରଣ୍ୟ ଭିତରେ ବି ସବୁ ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗୁଛି ।ରାସ୍ତାରେ ଥିବା ଗଛ ପତ୍ର ବି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଙ୍କୁ ହରେଇ ନୀରବତା ରେ ଲୁହ ଝରାଉଛି। ଏତେ ଜନ ସମାଗମ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଶେଷ ଯାତ୍ରା ରେ ଏହା ଏକ ଲୋକପ୍ରିୟ ,ପରୋପକାରୀ ଏବଂ ଅସାଧାରଣ ମହାପୁରୁଷ ଙ୍କୁ ମିଳେ। ଶେଷ ଯାତ୍ରା ରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ର ମୁହଁ ରେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ କାହାଣୀ ,ଯାହାର ନାୟକ ଥାନ୍ତି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ।ଅର୍ଥ ହୀନ ର ଅର୍ଥ, ଦାନା ହୀନ ର ଅନ୍ନ,ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ର ସାରଥି ସାଜିଛନ୍ତି ଏବଂ ବିବେକ ବାନ ଉପଦେଶ ଦେଇ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରେ ବା ପରୋକ୍ଷ ରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପକାର କରିଛନ୍ତି।

ତାଙ୍କ ଜୀବନ ର କର୍କଶ ଅନୁଭୂତି କୁ ସେ ଆଉ କାହା ଜୀବନ ରେ ଘଟିବାକୁ ଦେଇ ନାହାନ୍ତି । କେତେ ଯେ ଭୋକିଲା ପେଟ କୁ ଦାନା ଦେଇ ସେ ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଛନ୍ତି ।ସମାଜ ରେ ଥିବା ଅନେକ ଗୁଡ଼ିଏ ଦାନ ରୁ ଅନ୍ନ ଦାନ ର ଭୂମିକା ଯଥେଷ୍ଟ ବୋହୁତ। ଖାଲି ଅନ୍ନ ଦାନ ନୁହେଁ ସେ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତି ରେ ଦୁଃଖୀ ଦୀନ ମାନଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଅଗ୍ରସର ଥିଲେ।ଦିନେ ଭୋକ କେବଳ ରୁ ନିଜକୁ ରକ୍ଷା କରି ପାରିଲିନି ବୋଲି ଆଉ କାହାକୁ ସେ ସେଇ ଦୁଃଖ ରେ ଦେଖି ପରାନ୍ତିନି।ସେ ସବୁବେଳେ କହୁଥିଲେ ଅର୍ଥ ଅଭାବ ରେ କେବେ କେହି ଅପାଠୁଆ ନ ରହୁ ଆଉ ଖାଦ୍ୟ ଅଭାବ ରେ କେହି ଓପାସ ରେ ନ ଶୋଉ।

ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁ ଏକ ସାଧାରଣ ମଣିଷ ଶରୀର ରେ ଥିଲେ ଅସାଧାରଣ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵ। ଆମ ଭିତରୁ କେତେ ଜଣ ଏମିତି ଲୋକଙ୍କୁ ମାଗଣା ରେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ପାରିବା।ଦିନେ କି ଦି ଦିନ ,ପରେ ଆମେ ନ ଦେବାର ବାହାନା ଖୋଜିବା ।ମଣିଷ କୁ ଭଗବାନ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସୃଷ୍ଟି ରୂପେ ଗଢ଼ିଛନ୍ତି ,କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ତାର ଲୋଭ ,କ୍ରୋଧ,ଅହଙ୍କାର ରେ ନିଚ କୁ ଖସି ଯାଏ।କିନ୍ତୁ ଯିଏ ପରୋପକାରୀ ଆଉ ପର ଦୁଃଖ ରେ ଦୁଃଖୀ ସେ ହେଲା ଅସାଧାରଣ ଲୋକ।ଆଉ ଏଇ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆ ରେ ଜନତା ଙ୍କ ଆଖି ର ଲୁହ ହେଉଛି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଅସାଧାରଣ ହେବା ର ମୁକ ସାକ୍ଷୀ ।ସଂଘର୍ଷ ତ ସମସ୍ତେ କରନ୍ତି ଜୀବନ ରେ କିନ୍ତୁ କେତେଜଣ ସଂଘର୍ଷ ର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ସମାଜ ପ୍ରତି ତିକ୍ତତା ଭାବ ଦେଖାନ୍ତି ଆଉ ଅପର ପାର୍ଶ୍ଵ ରେ ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ପରି ହିତକଂକ୍ଷୀ ଲୋକ ଯିଏ ନିଜ ଜୀବନ ର ଦୁଃଖ କୁ ପାଶୋରି ଲୋକଙ୍କ ମୁହଁ ରେ ହସ ଫୁଟେଇ ପାରନ୍ତି, ଆଉ କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜ କର୍ମ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରେରଣା ଦେଇ ପାରନ୍ତି। ଏହି ଶ୍ମଶାନ ଭୂମି ର ନୀରବତା ରେ ଏହି ଜନ ସମାଗମ ଚିତ୍କାର କରୁଛି ରବୀନ୍ଦ୍ର ବାବୁଙ୍କ ଅସାଧାରଣ ହେବାର ବୟାନ।ବୋହୁତ ଅସାଧାରଣ ତାଙ୍କର ଏହି ନିର୍ବାଣ ଯାତ୍ରା।ଏହା ହିଁ ବୋଧେ ମୋକ୍ଷ, ଏହା ହିଁ ବୋଧେ ମଣିଷ ଜୀବନ ର ସାର୍ଥକତା, ଏହା କୁ ହିଁ ବୋଧେ କୁହନ୍ତି ଅସାଧାରଣତା ।

✍️ ପ୍ରଜ୍ଞାମୟୀ ବେହେରା

ଅନ୍ନଦାନ ରୁ ନିର୍ବାଣ

ଜଣେ ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କ ଅସାଧାରଣ କାମ କରିବା ର ପ୍ରେରଣା ଦାୟକ କାହାଣୀ