"ବାପାଙ୍କ ଜୀବନ କଟିଗଲା ପୁଅକୁ ଭଲ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ, ଆଉ ପୁଅ ଲେଖୁଛି ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ଜୀବନ।"

ଓଡ଼ିଆ ସାମାଜିକ ମାଧ୍ୟମରେ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ଏହି ବାକ୍ୟଟି ଶୁଣିବାମାତ୍ରେ ହୃଦୟ କମ୍ପିଉଠେ। ଏହି ଏକ ଲାଇନ୍ରେ ଗୋଟିଏ ପିତାଙ୍କ ସମସ୍ତ ଆଶା, ସ୍ୱପ୍ନ ଓ ତ୍ୟାଗର କାହାଣୀ, ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ ଗୋଟିଏ ସନ୍ତାନର ଅଜ୍ଞାତା ଓ ଉଦାସୀନତାର କଥା ନିହିତ ରହିଛି। ଏହା ଆଜିର ପାରିବାରିକ ବିଚ୍ଛେଦର ଏକ ମାର୍ମିକ ଓ ବାସ୍ତବ ଚିତ୍ର ପ୍ରସ୍ତୁତ କରେ।

ପିତାଙ୍କ ତ୍ୟାଗ: ଏକ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଇତିହାସ

ଏହି ବାକ୍ୟର ପ୍ରଥମ ଅଂଶ ହେଉଛି "ବାପାଙ୍କ ଜୀବନ କଟିଗଲା ପୁଅକୁ ଭଲ ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ"। ଏହା ଜଣେ ସାଧାରଣ ଓଡ଼ିଆ ବାପାଙ୍କ ଜୀବନବ୍ୟାପୀ ସଂଗ୍ରାମର ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସାରାଂଶ। ଏକ ବାପା ତାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ କ'ଣ କ'ଣ ନଷ୍ଟ କରନ୍ତି ନାହିଁ? ସେ ତାଙ୍କର ଯୁବାବସ୍ଥା, ଆରାମ, ମନପସନ୍ଦ ଖାଦ୍ୟ, ପୋଷାକ, ଏପରିକି ନିଜର ଛୋଟ ଛୋଟ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ମଧ୍ୟ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଇଥାନ୍ତି। ତାଙ୍କ ଜୀବନର ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୁଏ ତାଙ୍କ ସନ୍ତାନକୁ ଭଲ ଶିକ୍ଷା ଦେବା, ଭଲ ଚରିତ୍ର ଗଠନ କରିବା ଏବଂ ତାକୁ ସମାଜରେ ଏକ ସମ୍ମାନିତ ମଣିଷ ଭାବରେ ଗଢିତୋଳିବା।

ସେ ରାତିର ରାତି ଜାଗରଣ କରି ଚାକିରି କରନ୍ତି, ଅଳ୍ପ ଦରମାରେ ଅଧିକ କାମ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଚଳନ୍ତି, ପୁଅଟି ଭଲ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପଢିପାରେ ତାହାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରନ୍ତି। ପୁଅଟି ଯେତେବେଳେ ରୋଗୀ ହୁଏ, ବାପା ତାଙ୍କ ନିଜର ଶରୀରକୁ ଉପେକ୍ଷା କରିଦେଇ ପୁଅପାଇଁ ଚିନ୍ତିତ ହୁଅନ୍ତି। ଏହି ସବୁ କଥା ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ ସାଧାରଣ ଘଟଣା, କାରଣ ସନ୍ତାନଟି ହିଁ ତାଙ୍କ ଜୀବନର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଧନ। ତାଙ୍କ ଜୀବନ ସତ୍ତ୍ୱେ ତାଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ କୌଣସି ଇଚ୍ଛା ନଥାଏ, ସବୁକିଛି ତ ପୁଅଟି ପାଇଁ।

ପୁଅର ବ୍ୟସ୍ତତା: ନୂଆ ଜୀବନର ଟାଣ

କିନ୍ତୁ ବାକ୍ୟର ଦ୍ୱିତୀୟ ଅଂଶ, "ଆଉ ପୁଅ ଲେଖୁଛି ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ଜୀବନ", ଏହି ସବୁ ତ୍ୟାଗର ପରିଣାମକୁ ଏକ ଦୁଃଖଦ ମୋଡ଼ ଦେଇଥାଏ। ଯେଉଁ ପୁଅଟି ବଡ଼ ହୋଇ ନିଜ ପତ୍ନୀ ସହିତ ଏକ ନୂଆ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରେ, ସେ ନିଜର ବ୍ୟସ୍ତତା ଭିତରେ ବାପାଙ୍କୁ ପଛରେ ଛାଡିଦେଇଥାଏ। "ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ଜୀବନ" ଲେଖିବାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ନିଜର ନୂତନ ଦାୟିତ୍ୱ, ନୂଆ ସମ୍ବନ୍ଧ, ଏବଂ ନୂଆ ପରିବାର ପ୍ରତି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଧ୍ୟାନ ଦେବା। ଏହା ନିଜେ ଏକ ସୁସଂସ୍କୃତ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଚିହ୍ନ, କିନ୍ତୁ ସମସ୍ୟା ତାହା ନୁହେଁ।

ସମସ୍ୟା ହେଉଛି ଯେତେବେଳେ ଏହି ନୂତନ ଦାୟିତ୍ୱ ପୁରାତନ ଦାୟିତ୍ୱଗୁଡିକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଲିଭାଇ ଦେଇଥାଏ। ପୁଅଟି ବୋଧହୁଏ ଭାବେ ଯେ ବାପା ତ ବୁଝିପାରିବେ, ବାପା ତ ସ୍ଵାଧୀନ, ବାପାଙ୍କୁ ତ ଆଉ କାହାରି ଯତ୍ନ ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ସେ ଏହା ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି ଯେ ବୟସ୍କ ବାପାଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତା ଆଉ ଅଲଗା। ସେମାନଙ୍କୁ ଆର୍ଥିକ ସହାୟତା ନଥାଏ, ସେମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁଥିବା ମାନସିକ ସହଯୋଗ ଓ ସମୟ। ଏକଥା ଫୋନ୍ କରିବା, ସେମାନଙ୍କ ସହିତ କିଛି ସମୟ ବିତାଇବା, ସେମାନଙ୍କୁ ଜଣାଇବା ଯେ ସେମାନେ ଏକା ନଥିବେ।

ଏକ ଗଭୀର ବିଡମ୍ବନା

ଏହି ସମସ୍ତ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଏକ ଗଭୀର ବିଡମ୍ବନା ଲୁଚିରହିଛି। ବାପା ତାଙ୍କ ପୁଅକୁ ଯେତେ ଭଲ ମଣିଷ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ, ପୁଅଟି ସେତେ ଭଲ ମଣିଷ ହୋଇଯାଏ ଯେ ସେ ନିଜର ଏକ ସୁସଜ୍ଜିତ ଜୀବନ ଗଠନ କରିପାରେ। ସେ ଏକ ଭଲ ଚାକିରି ପାଏ, ଏକ ଭଲ ପତ୍ନୀ ପାଏ ଏବଂ ଏକ ସୁଖୀ ପରିବାର ଗଠନ କରେ। କିନ୍ତୁ ବିଡମ୍ବନା ହେଉଛି ଏହି ଯେ, ଏହି ସଫଳତା ଓ ନୂତନ ଦାୟିତ୍ୱ ତାଙ୍କୁ ବାପାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ନେଇଥାଏ। ବାପା ଯେଉଁ ଗୁଣଗୁଡିକୁ ପୁଅଭିତରେ ଗଢିଥିଲେ, ସେଇ ଗୁଣଗୁଡିକ - ଯେପରିକି ନିଜ ପରିବାର ପ୍ରତି ଦାୟିତ୍ୱବୋଧ - ତାକୁ ନିଜ ନୂତନ ପରିବାର ପ୍ରତି ଅଧିକ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ, ଫଳରେ ବୃଦ୍ଧ ବାପାଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା ଦାୟିତ୍ୱ ପଛରେ ପଡିଯାଏ।

ଆଧୁନିକ ଜୀବନଶୈଳୀର ଭୂମିକା

ଏହି ଦୁଃଖଦ ପରିସ୍ଥିତି ପିଛରେ ଆଧୁନିକ ଜୀବନଶୈଳୀର ଏକ ବଡ଼ ଭୂମିକା ରହିଛି। ଆଜିକାଲି ଯୁବପିଢି ଚାକିରି, କ୍ୟାରିୟର ଓ ନିଜ ସାନ୍ଦ୍ର ପରିବାର ନେଇ ବ୍ୟସ୍ତ। ସମୟ ଅଭାବ ଏକ ବଡ଼ ସମସ୍ୟା। ଏଥିସହ ଯୋଡୁ ହେଉଛି ବସବାସର ଦୂରତା। ଗାଁ ଛାଡି ସହରକୁ ଚାକିରି ଖୋଜିବା ପାଇଁ ଯାଇଥିବା ପୁଅ ବାପାମାଆଙ୍କଠାରୁ ଶହ ଶହ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ରହୁଛି। ଏଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବାପାମାଆଙ୍କ ସହ ନିୟମିତ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବା କଷ୍ଟକର ହୋଇପଡୁଛି।

ଆଉ ଏକ କାରଣ ହେଉଛି ଆଧୁନିକ ସମ୍ପର୍କର ଜଟିଳତା। ପୁରାତନ ସମୟରେ ବହୁପରିବାର ଏକାଠି ରହୁଥିଲେ। ବାପାମାଆଙ୍କୁ ଯତ୍ନ ଦେବା ପାଇଁ ଅନେକ ସଭ୍ୟ ଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଆଜି ଏକଳ ପରିବାର ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଏହି ଦାୟିତ୍ୱ କେବଳ ଗୋଟିଏ ପୁଅ ବା ଝିଅ ଉପରେ ପଡିଛି, ଯିଏକି ନିଜ ଚାକିରି, ସନ୍ତାନ ଓ ପତ୍ନୀ ମଧ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ। ଫଳରେ ବୟସ୍କ ପିତାମାତାଙ୍କ ଯତ୍ନ ପଛରେ ପଡିଯାଉଛି।

ଶେଷ କଥା: ସନ୍ତୁଳନ ରକ୍ଷା ଆବଶ୍ୟକ

ଶେଷରେ କହିବାକୁ ଗଲେ, ଏହି କଠୋର ବାକ୍ୟଟି ଆମକୁ ଏକ ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାଜିକ ସଂଦେଶ ଦେଇଥାଏ। ପୁଅ ପକ୍ଷରେ "ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ଜୀବନ" ଲେଖିବା ଭୁଲ ନୁହେଁ, କାରଣ ପତ୍ନୀ ହେଉଛନ୍ତି ଜୀବନସାଥୀ। କିନ୍ତୁ ଏହା କେବେ ବି ବାପାମାଆଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା ଦାୟିତ୍ୱକୁ ଲିଭାଇ ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ। ଜୀବନରେ ସନ୍ତୁଳନ ରକ୍ଷା କରିବା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଜରୁରୀ। ନୂଆ ଦାୟିତ୍ୱ ଓ ପୁରାତନ ଦାୟିତ୍ୱ ମଧ୍ୟରେ ସନ୍ତୁଳନ ରଖିବା ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ଭଲ ମଣିଷ ହେବାର ଚିହ୍ନ।

ଆମେ ଭୁଲିଯାଉନାହୁଁ ଯେ, ଆଜି ଯେଉଁ ବାଡ଼ ଉପରେ ଆମେ ବସି ଆମର ସୁଖୀ ଜୀବନ ଅନୁଭବ କରୁଛୁ, ସେହି ବାଡ଼ଟି ଆମ ବାପାମାଆଙ୍କ ତ୍ୟାଗର ଫଳ। ତେଣୁ ନିଜର ନୂତନ ଜୀବନ ପଥରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ, ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଟି ଫୋନ୍ କରି, ସେମାନଙ୍କ ସହିତ କିଛି ସମୟ ବିତାଇ, ସେମାନଙ୍କ ଯତ୍ନ ନେଇ ଆମେ ଯେଉଁ ଋଣରେ ଆବଦ୍ଧ, ତାହା ଅଂଶତଃ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଶୁଝିବା ଆମର ନୈତିକ ଦାୟିତ୍ୱ। ପିତାମାତାଙ୍କ ସେବା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ଈଶ୍ୱର ସେବା।

!! ସୁଶାନ୍ତ କୁମାର ସାସମଲ

ହନୁମାନ ନଗର ଆସ୍କା ରୋଡ଼

ବ୍ରହ୍ମପୁର ଗଞ୍ଜାମ !!

ପିତୃତ୍ୱର ତ୍ୟାଗ ଓ ପୁତ୍ରର ଅବହେଳା:

ପିତୃତ୍ୱର ତ୍ୟାଗ ଓ ପୁତ୍ରର ଅବହେଳା: