ଏବେ ଚାରିପାଖ ସଜ ହେଲାଣି ପାର୍ବଣ ଋତୁରେ ମା ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ସ୍ବାଗତରେ । ପାହାଡ଼ ଉପରେ ମେଘମାଳ ଲୁଚକାଳୀ ଖେଳିବା ଆରମ୍ଭ କଲାଣି। ମେଘ ଯେତେ ପାଖରେ କଳା ହାଣ୍ଡିଆ ରୂପ ନିଏ , ସଞ୍ଜଟା ସେତେ ମାୟାବିନୀ ଲାଗେ । ପୂଜା ବଜାରରେ ଯେତିକି ଭିଡ଼ ଲୋକ ମାନଙ୍କର, ସହର ବାହାରେ ସେତିକି ଭିଡ଼ କାଶତଣ୍ଡୀ ଫୁଲର। ଭିତରେ ଚିକମିକ ଆଲୁଅର ଭିଡ଼ ଓ ବାହାରେ ଧବଳ ରଙ୍ଗର ସୁନ୍ଦର୍ ଆବୋରଣ।

ସହର ଝଲସି ଉଠୁଛି ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ବିଜୁଳୀ ବତିରେ । ସହର ବାହାରେ କାଶତଣ୍ଡୀ ଉପରେ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ । କେବଳ ସହର ନୁହେଁ, ତା ସହ ଗାଁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ମା ମୟ । ଗାଁରେ ମା ଦୁର୍ଗାଙ୍କର ମୃଣୟ ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରତିମା ନିର୍ମାଣ କରିବାକୁ ଲୋକେ ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ହୋଇ ପଡିଛନ୍ତି। ଘରେ ଘରେ ଖୁସୀର ଲହରୀ ପୂଜାକୁ ନେଇ । ଦୁର୍ଗା ପୂଜା ସମୟର ଗାଁର ଦୃଶ୍ୟ ଖୁବ ମନୋରମ। ସେ ଗୋଧୂଳି ସଂଧ୍ୟାର ଗାଈ ଗୋଠ , ଖରା ବର୍ଷାର ଲୁଚକାଳି ଖେଳ। ଦଶହରା ସ୍କୁଲ ଛୁଟି ବେଳ , ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମାନଙ୍କର ଭିଡ଼ । ପୂଜା ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସେ , ସେତେ ଖୁସିର ଲହରୀ ଖେଳେ ମନରେ । ବରଗଛ ଓହଳରେ ଜମେ ଡାହି ମାଙ୍କଡ ଖେଳ ।

ସକାଳ ପାହିବା ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ କ୍ରିକେଟ ଖେଳ , ନହେଲେ ପୂଜା ମଣ୍ଡପ ପାଖରେ ଦେଖାହୁଏ ମାଆଙ୍କର କେମିତି ମୂର୍ତ୍ତି ଗଢ଼ାହୁଏ। ସମୟ ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସେ , ସେତେ ଜୀବନ୍ତ ଲାଗନ୍ତି ମୂର୍ତ୍ତି । ଲାଗେ ଯେମିତି ମା ଫେରିଛନ୍ତି ଆଉ ଦିବ୍ୟ ଦର୍ଶନ ଦେଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତ ମାନଙ୍କୁ ସ୍ଵଂୟ ମୂର୍ତ୍ତିଟିଏ ହୋଇ । ଅପାର କରୁଣା ସାଗର ହେଉଛି ଗାଁ ଓ ସହର ।

ଖୋର୍ଦ୍ଧା ସହରରୁ ଟିକିଏ ଦୂରରେ ପଡେ ପରିଛଳ ଗାଁ । ଲୋକେ କୁହନ୍ତି ଏମିତି କିଛି ପର୍ବ ନାହିଁ ଯାହା ସେ ଗାଁରେ ପାଳନ ହୁଏନି । ଲୋକ ମାନଙ୍କର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଅନୁସାରେ ପାଳନ ହୁଏ ଅନେକ ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀ । ଗାଁରେ ବସେ ଛୋଟିଆ ବଜାର ଯେବେ ଆସେ ଯାନିଯାତ୍ରା। ସେ ଗାଁ ଭିତରେ ରୁହେ ସାଗର । ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ପରିବାରର ସାଗର ଲେଖିବାକୁ ଭଲପାଏ ।

ତାର ଗାଁ ଓ ଆଖପାଖ ଯେତିକି ଗହଳି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ । ସେ ସେତେ ଦୂରେଇ ରଖେ ନିଜକୁ । ବୋଧହୁଏ ଗୋଟିଏ ଏକାନ୍ତତା ଭଲଲାଗେ ତାକୁ । ଖୁବ୍ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଓ ହଜିବା ଭଳି ମନେହୁଏ ସବୁବେଳେ । ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ସେ ଗୋଟିଏ ଗପବାଲା। ଦୁନିଆଁରୁ ସ୍ମୃତି ଓ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଯେତେ ବିଲୀନ ହେବାକୁ ଲାଗେ । ସାଗର ସେତେ ଗପ ଲେଖେ ଓ ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାନଙ୍କୁ ସାଉଁଟି ପାରେ ଲେଖନୀ ମୁନରେ। ସାଗର ଦେଖିଛି ଅଭାବ କଣ ? ଗରିବ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ ଦୁଃଖର ଛାୟା ଗୁଡ଼ିଏ କେମିତି ନିଜର ପ୍ରସ୍ଥ ବିସ୍ତାର କରନ୍ତି ।

ଛାୟାର ପ୍ରସ୍ଥ ଯେତିକି ବିସ୍ତାର ହୁଏ , ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀର ଖୁସି ସେତିକି କଷ୍ଟ ଦିଏ । ଗରୀବର କୁଡ଼ିଆରେ ପରା ସବୁବେଳେ ଖାଦ୍ୟ ଓ ଘଡ଼ିଏ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାର ଖୋଜା ପଡେ । ଏ ଓଳି ଖାଇବାକୁ ମିଳିଲେ , ଆର ଓଳିକୁ ପୁଣି ଭାଳେଣି ପଡେ। ଛୋଟିଆ ଖୁସି ସାଗର ଖୋଜିପାରେ । ହେଲେ ବାଉଁଶ ନାଟ କରି ପେଟ ପୋଷୁଥିବା ତା ମାଆର କଥା କିଏ ବୁଝେ ?

ସତରେ ମା ଗୋଟିଏ ଅନ୍ୟନ ସୃଷ୍ଟି । ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ମା ପେଟରୁ ଜନ୍ମିତ ତେଣୁ ମା ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ । ସାଗର ତାର ମାଆ ର ଦୁଃଖ ଆଉ ସହି ପାରୁନି। ହେଲେ ତା ମାଆ ସେମିତି ଲଢ଼ୁଛି ପରିସ୍ଥିତି ଓ ସମାଜ ସହ । ଏ ଲଢେ଼ଇ କେବଳ ଅଭାବ ସହ ନୁହେଁ ବରଂ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଯନ୍ତ୍ରଣା, ସାମାଜିକ ଲାଞ୍ଛନା ସହ । ଏତେ ବଡ଼ ଦୁନିଆଁରେ କେମିତି ସେ ପେଟ ପୋଷି ପିଲା ଛୁଆଙ୍କୁ ମଣିଷ କରିବ।

ଜୀବନ ନଚାଉଛି ଓ ସାଗର ର ମାଆ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାକୁ ନାଛୁଛନ୍ତି। ମା ସାଜିଛି ବାଉଁଶ ରାଣୀ । ଦାଣ୍ଡରେ ଚାଲିଛି ପେଟ ପାଇଁ ନାଟ। ସତରେ କେବେ ଦେଖିଛି ଆଖି ଆଗରେ ବାଉଁଶ ରାଣୀ ନାଟ ? ଛିଣ୍ଡା କପଡା ଓ ମଇଳା ଦେହକୁ ନେଇ ନାଟ କରେ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇବା ପାଇଁ ଓ ପିଲାଙ୍କୁ ସମାଜରେ ମଣିଷ କରିବାକୁ।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଭାଗରେ ପଢିବା ଜଣେ ଦୁର୍ଗା ଭଳି ମାଆର ସାମାଜିକ ସଙ୍ଘର୍ଷ। ଆଶାକରେ ଏ ଜୀବନ ଗପ କେବଳ ଗପ ହେଇ ନରହୁ। ଗପର ଚରିତ୍ରରେ ଥିବା ସାଗର ଭଳି ପିଲା ପଢନ୍ତୁ ଓ ଆପଣ ମାନେ ଦେଖୁଥିବା ବାଉଁଶ ରାଣୀ ନାଟ ପରେ ତା ପେଟ ପାଟଣା କଥା ବୁଝନ୍ତୁ । ସାହାଯ୍ୟର ହାତ ବଢ଼ାନ୍ତୁ।।

କ୍ରମଶଃ .......

ମାତୃଶକ୍ତି -୧

ପଢିବା ଜଣେ ସଂଘର୍ଷ କରୁଥିବା ମାଆ ର କାହାଣୀ ।