ମୁଁ ଯେବେ ମୁଁ କୁ ଦେଖିଦିଏ

ମୁଁ ହଜିଯାଏ ଶୂନ୍ୟତାର ଅବିରାମ ଅଧ୍ୟାୟରେ

ଅନୀର୍ବଚନୀୟ ଏ ସ୍ତରରେ ହଜିଯାଏ ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁ

ଦ୍ଵନ୍ଦର ଚାଦର ହଟିଯାଏ

ଏକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ ହୁଏ

ଚେତନାର ପ୍ରବାହ ନାମ ଜପୁଥାଏ

ଶିବୋହମ୍ ର ବ୍ରହ୍ମନାଦ ଗୁଞ୍ଜରୁଥାଏ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ

ଚକାଡୋଳାର କେନ୍ଦ୍ରରେ ଥିବା ବଳୟରେ

ପାପ ପୁଣ୍ୟ, ସତ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ଟାଣି ହେଇ ଯାଉଥାଏ

ସମୟର ଆରମ୍ଭ ଓ ଶେଷ ସ୍ଥଳୀକୁ

ବିଶାଳ ସ୍ୱରୂପ ଆଗରେ ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦୁଥିବା ଆତ୍ମା

ବିଳାପ କି ବିଷାଦ ନୁହେଁ

ଏକ ରଚନାର ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ସ୍ୱରୂପରେ ବିଭୋର ହେଇ

ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବାକୁ ଦୌଡିଯାଉଥିବା

ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅଂଶଟିଏ

ସତ୍ୟ ଯାହା ଶୂନ୍ୟତାର ମୂଳବିନ୍ଦୁ

କର୍ମ ଯାହା ଫଳ ଶୂନ୍ୟ

ପ୍ରଶ୍ନ ଯାହା ଉତ୍ତର ଶୁନ୍ୟ

ଜ୍ଞାନ ଯାହା ତର୍କ ଶୁନ୍ୟ

ଶୂନ୍ୟର କଳନା ସେଠି ଶେଷ ହୁଏ

ମୁଁ ଯେବେ ମୁଁ ସହ ଦେଖା ହୁଏ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସୀମିତ ହୁଏ

ବିଶାଳତା ସୀମିତ ହୁଏ

ସମୟ ସୀମିତ ହୁଏ

ଶବ୍ଦ ସୀମିତ ହୁଏ

ଏକ ଧୀର ଓଁ କାର

ଏକ ତରଙ୍ଗ

ଏକ ମୁଁ

ଏକୋହମ୍

ଏକୋହମ୍

The poem is a profound spiritual reflection inspired by the Sanskrit phrase “एकोऽहम् (Ekoham)”, meaning “I am One.” It beautifully captures the journey of self-realization — the moment when the seeker meets the Self and dissolves into the boundless essence of existence.

Through vivid imagery of emptiness (ଶୂନ୍ୟତା), awakening (ଚେତନା), and the resonance of “Shivoham”, the poet expresses the transcendence of dualities — sin and virtue, truth and illusion, beginning and end. As the layers of illusion fade, what remains is pure consciousness — the silent vibration of “Om,” where the universe merges into a single pulse of oneness.

“Ekoham” in this poem is not a declaration of individuality, but a realization of unity — that the self and the universe are not two, but one infinite presence. It is a poetic meditation on dissolving boundaries, embracing the void, and becoming one with the eternal source.

ମୁଁ ଓ ମୁଁ | Ekoham: I am One

A spiritual journey of self-realization where the self merges with the universe, echoing the eternal truth — “Ekoham: I am One.”