ଦିନ ପରେ ଦିନ ଗଡ଼ି ଚାଲିଛି। ନୂଆ ନୂଆ ବାହାଘର ପୁରୁଣା ହେଇଛି। ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁର ସ୍ବାମୀ ଙ୍କୁ ଧରି ପରିବାର ଟିକୁ ସମ୍ଭାଳି ଧରିଛି ଦେବୀ। ବାହାଘର , ନୂଆ ସଂସାର , ସହରୀ ଚାଲି ଚଳନ କୁ ନେଇ ଦେଖିଥିବା ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେବୀ ର ଧୂଳିକଣା ହେଇ ପବନ ରେ ମିଶି ଯାଇଛି। ଗାଉଁଲି ଝିଅ ବୋଲି ସହର ର ଚାଲି ଚଳନ ରେ ଖାପ ଖାଇପାରୁନି। ଶାଶୁ ଆଉ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କ ଠୁ ନିର୍ଯାତନା ମିଳୁଚି। ବୋହୂ ରୁ ଝିଅ ହେବା ସ୍ବପ୍ନ ଟା ଅଧା ରେ ରହି ଯାଇଛି। ଅଧିକ ଯୌତୁକ ର ଦାବି ପୂରଣ ପାଇଁ ବିଶୁ ଖଣ୍ଡେ ଜମି ବିକି ଟଙ୍କା ଦେଇଛି ଝିଅ କୁ।

ସମୟ ବଦଳିଛି। ରଙ୍ଗ ବଦଳିଛି। ମୁଖା ଖୋଲିଛି ମଣିଷ ମାନଙ୍କର। ମୁଖା ପଛ ର ମଣିଷ ମାନେ ମଣିଷ ବୋଲି କହି ହେଉନି। ସରଳ ନିରୀହ ଦେବୀ କୁ ଏ ସବୁ ଝଟକା ଖାଇଲା ପରି ଲାଗୁଛି। ସମୟ କେମିତି କେମିତି ବଦଳି ଯାଉଛି ସେଇଟା ତା ଭାବନା ବାହାରେ। ରାତି ରାତି ଧରି ଶୋଇ ପାରୁନି ସେ। ସମସ୍ତେ ଶୋଇଗଲା ପରେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଉଠି ବସି କାନ୍ଦେ ଧିରେ ଧିରେ। ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରଶ୍ନ କରେ କୋଉଠି ଭୁଲ୍ ରହି ଯାଇଛି।

ସକାଳୁ ଉଠିବା ଠାରୁ ରାତିରେ ଶୋଇବା ଯାଏଁ ଗୋଟେ ଚାବି ଦିଆ କଣ୍ଢେଇ ପରି ସେ ଚାଲିଛି। ଘରେ କାମ କରୁଥିବା ଚାକରାଣୀ ର ଆସିବା ବନ୍ଦ କରି ଦିଆ ଯାଇଛି ଦେବୀ ଆସିବା ଦିନ ଠାରୁ। ଘର ର ସବୁ ଦାୟିତ୍ଵ ତା ମୁଣ୍ଡ ରେ। ବିଶୁ ଯେତେ ଥର ବି ଯାଇଛି ତାକୁ ଦୁଆର ମୁଁହ ରୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେଇଛି। ଦେବୀ କୁ ସେ ଦେଖି ପାରିନି ବାହାଘର ପରଠୁ। ଘର ଭିତରେ ଥିବା ତା ଝିଅ ଦେବୀ ନିହାତି ଅସୁବିଧା ଆଉ ଦୁଃଖ ରେ ଜୀବନ ବିତାଉଛି ବୋଲି ବିଶୁ ର ସନ୍ଦେହ ନାହିଁ। ବହୁତ୍ କିଛି କରିବାକୁ ଚାହିଁ ବି ସେ କିଛି କରି ପାରୁନି।

ଦେବୀ ୟା ଭିତରେ ମାଆ ହବାକୁ ଯାଉଛି। ଶାଶୁ ଆଉ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କ ତାଗିଦ୍ ଯେମିତି ପୁଅ ଜନ୍ମ ହେବ। ଦେବୀ ର ଶଶୁର ସେ ଘରେ ଗୋଟେ ଶେଯ ରେ ପଡ଼ି ରହିଛନ୍ତି କେବଳ ପକ୍ଷଘାତ ରୋଗ ରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇ। ସବୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଶୁଣୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି କହିବା ପାଇଁ ମୁଁହ ଖୋଲୁନି। ଦେବୀ କୁ ସାହସ ଦବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ହାତ ବି ଉଠୁନି। ଦେବୀ ତାଙ୍କର ସେବା କରି ଚାଲୁଥାଏ ସେମିତି। ବିଶୁ ପରେ ସେ ହିଁ ତ ତାର ସବୁ କିଛି।

ଛୁଆ ଟିକୁ ଜନ୍ମ ଦେବା ପାଇଁ ଦେବୀ ର ଡ଼ର ତା ଖୁସି ଠୁ ଅଧିକା। ସେ ତାଙ୍କ ଗାଁ ରେ ଦେଖିଛି ପୁଅ ହଉ କି ଝିଅ ସମସ୍ତେ ତ ଗୋଟେ। କାହା ଭିତରେ ତ ପାତର ଅନ୍ତର ନଥିଲା। ଏଠି ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ ମୂର୍ଖ ମାନ ଙ୍କ ର ଏମିତି ଚିନ୍ତାଧାରା କାହିଁକି?
୧୧ ମାସ ବିତି ଯାଇଛି ୟା ଭିତରେ। ସହର ର ହସ୍ପିଟାଲ ରେ ଝିଅ ଟେ ଜନ୍ମ ଦେଇଛି ଦେବୀ। ଦେବୀ ର ଆଖି ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ ତା ପାଖରେ କେହି ନାହାନ୍ତି। ଏକା ଏକା ହସ୍ପିଟାଲ ରେ ଛାଡି ଦେଇ ତା ଶାଶୁ ଆଉ ସ୍ବାମୀ ପଲେଇଛନ୍ତି। ଦେବୀ ମୁଣ୍ଡ ରେ ଚଡ଼କ ପଡ଼ିଲା। ଏକା ଏକା ଘରକୁ କେମିତି ଯିବ। ସ୍ବାମୀ ସହ ତ ବାହାରକୁ କେବେ ବୁଲିବାକୁ ଆସିନି ଯେ ବାଟ ଜାଣି ପାରିବ? ୪ ଦିନ ହସ୍ପିଟାଲ ରେ ରହି ମନ ରେ ସାହସ ବାନ୍ଧିଲା। ଝିଅ କୁ ଧରି ନିଜ ଘର ର ଠିକଣା ପର ଲୋକ ଙ୍କୁ ପଚାରି ପଚାରି ଯାଇ ଘର ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା।

କବାଟ ଠକ୍ ଠକ୍ କଲା। ଶାଶୁ କବାଟ ଖୋଲି ବାହାରକୁ ଆସିଲେ। ଝିଅ ଟିଏ ଜନ୍ମ କରି ସଂସାର ର ସବୁଠାରୁ ବଡ ପାପ କରି ଥିବାରୁ ସେ ଘରେ ଆଉ ତାର ଜାଗା ନାହିଁ ବୋଲି ଶୁଣାଇ ଦେଇ ମୁଁହ ଉପରେ କବାଟ ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ ଶାଶୁ। ଅବାକ୍ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ ଦେବୀ। ତା ପାଦ ତଳୁ ଯେମିତି ମାଟି ଖସି ଯାଉଛି। ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇ ଦେଲା ତାର। ପଡୁ ପଡୁ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନେଲା ସେ। କୋଳ ରେ ୪ ଦିନ ର ଛୁଆ। କୁଆଡେ ଯିବ କଣ କରିବ? ସହର ରେ କେହି ତ ଜଣେ ଚିହ୍ନା ନାହାନ୍ତି ତାର। କାହା ପାଖେ ହାତ ପତେଇବ? ବିଶୁ କଥା ମନ ପଡ଼ିଲା ଦେବୀ ର। ବାହାଘର ପର ଠୁ ବାପା କୁ ଦେଖିନି କି କଥା ବି ହେଇନି। କୋଉ ମୁଁହ ରେ ଯିବ ସେ ସେଠିକି। ତଥାପି ଟିକେ ସାହସ ସଞ୍ଚୟ କରି ନିଜ ବାପଘରକୁ ପାଦ ବଢ଼େଇଲା ଦେବୀ।

କ୍ରମଶଃ...

ଲେଉଟା ସମୟ

ଭାଗ ୩