ଅନେକ କବିତା ଓ ଗପ ପଢ଼େ । ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଓଡ଼ିଆ ପଢ଼େ । କୁହାଯାଏ ମା ପାଖରୁ ଦୂରରେ ରହିଲେ ବେଶି ମା କଥା ମନେପଡେ । ସେମିତି ଓଡ଼ିଶା ବାହାରେ ରହିଲେ ସବୁବେଳେ ଓଡିଶା କିମ୍ବା ଓଡ଼ିଆ ଜିନିଷ ଖୋଜା । ମୁଁ କେବଳ ଓଡ଼ିଆ ଲେଖେନି, ଇଂରାଜୀ ମଧ୍ୟ ଲେଖେ । ହିନ୍ଦୀ ସାହିତ୍ୟକୁ ନେଇ ମଧ୍ୟ ଭାରି ଗର୍ବ । ଭାଷା ପ୍ରେମୀ ଯିଏ ସେ ହିଁ ବୁଝେ ଭାଷାର ମହତ୍ତ୍ଵ । ହିନ୍ଦୀ ସାହିତ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ଅନାବିଳ ମୋହ ଅଛି। ମୁନସୀ ପ୍ରେମଚାନ୍ଦଙ୍କ ର ଗୋଦାନ ହେଉ କିମ୍ବା ଧର୍ମବୀର ଭାରତୀଙ୍କ ଗୁନାହ କି ଦେବତା, ତଥା ତାଙ୍କ ପୂର୍ବତନ ପତ୍ନୀ କାନ୍ତା ଭାରତୀଙ୍କର ରେତ୍ କି ମଚ୍ଚଲି ଉପନ୍ୟାସ ଯିଏ ପଢିଲା ସେ ହିନ୍ଦୀ ସାହିତ୍ୟରେ ହଜିଲା । ଅନେକ ସଂଗ୍ରହ ହିନ୍ଦୀ ସାହିତ୍ୟ ଉପରେ କରେ । ସେମିତି ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟ କହିଲେ ଅନେକ ଭଲ ଲେଖକ ଅଛନ୍ତି ।

ପିଲାମାନେ ବେଶି ପ୍ରେରଣା ଦେଉଥିବା ବହି ଖୋଜନ୍ତି । ମୁଁ ସେସବୁ ବେଶୀ ପଢେନି ଯାହାର ବିଭାଗ "Self Growth" ଉପରେ। ସେସବୁ ଲେଖାରେ ନିଜ ପଣ ନଥାଏ । ସେମିତି ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ଅଜୟ ସ୍ୱାଇଁ, ବିଭୁ ହୋତା , ବାଦଲ ମହାନ୍ତି, ସ୍ବର୍ଗତ ବିଭୂତି ଭୂଷଣ ପ୍ରଧାନଙ୍କର ଉପନ୍ୟାସ ଗୁଡ଼ିଏ ରେ ଥାଏ ମାଟିର ବାସ୍ନା ଓ ନିଛୁକ ଓଡ଼ିଆ ଯେଉଁଥିରେ ଭରି ରହେ ନିଜର ମନ କଥା ।

ଏବେ କିଛିଦିନ ତଳେ ପଢ଼ିଥିଲି "ଦେଖି ନଥିବା ଘର ପୋଡ଼ିର ଦୃଶ୍ୟ" ଗାଳ୍ପିକ ଭାନୁ ଶଙ୍କର ମହାନ୍ତି । ପଢ଼ିସାରି ବାଦଲ ସାରଙ୍କ ସହ କଥା ହେଲି ଓ ପଚାରିଲି ଏ ନୂଆ ଲେଖକ ପୁରୁଣା ଦିନକୁ ଭଲ ଲେଖିଛନ୍ତି । ସେ କହିଲେ ତାଙ୍କର ଆଉ ଗୋଟିଏ ଉପନ୍ୟାସ ଅଛି ଦେବି ତୁମକୁ । ମୁଁ ନୂଆ ପୁରୁଣା ଲେଖକ ମାନଙ୍କୁ ମିଶେଇ ପଢ଼େ । ଅନେକ କବିତା ଓ ଲେଖା ଏବେ ଆକ୍ଷେପ କରି ଲେଖା ଗଲାଣି । ସେସବୁ ପଢ଼ିବା ପରେ ଲାଗେ ଲେଖୁଥିବା ମଣିଷ ବୋଧେ ପଢା ପଢି କମ୍ କରୁଛନ୍ତି।

ଲେଖାରେ ଶାଳୀନତା ରହିବା ମଧ୍ୟ ଦରକାର । ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟରେ ଜଣେ ଲେଖକ ଅଛନ୍ତି ଦୂର୍ଯ୍ୟ ଦତ୍ତ । ୧୮ ବର୍ଷ ତଳକୁ ପିଲା ପଢିବା ତାଙ୍କୁ ମନା। ତାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବହିର ଦଶ ପୃଷ୍ଠା ପରେ ସେ ବହି ପଢ଼ିବା ମୁଁ ଛାଡ଼ିଦେଲି । ବୋଧେ ସେମିତି ଲେଖା ମୋ ମନ ପସନ୍ଦର ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମର ଓ ପ୍ରେମର ଚରମ ତୃପ୍ତିର ବିଷୟରେ ଲେଖନ୍ତି ଯାହାକୁ କୁହନ୍ତି ବହୁତ୍ ହାର୍ଡ ରୋମାଣ୍ଟିକ। ୨୦୧୨ ମସିହାରୁ ନେଇ ଆଜି ଯାଏଁ ସେମିତି ବହି ପଢା ଚାଲିଛି । ଭଉଣୀ ସହ କେବଳ ବହି ପାଇଁ ଝଗଡ଼ା ହୁଏ । ନୂଆ ବହି ଆସିଲେ ସବୁ କହିବ ମୋର ।

ଓଡିଶାରୁ ଆସିଲା ବେଳେ ଅନେକ ନୂଆ ବହି ଲୁଚେଇ ରଖିଲା । ଖୁସି ଲାଗେ ତା ବହି ପ୍ରେମ ଦେଖିଲେ । ରାକ୍ଷୀ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ବେଳକୁ ଗୋଟିଏ ମହଙ୍ଗା ଚକୋଲେଟ ଦେଲି । କହିଲା ଏଥିରେ ବହି ଗୁଡ଼ିଏ ହେଇଥାନ୍ତା। ଏସବୁ କଣ ହେବ ? ସେ ଚକୋଲେଟ ସେମିତି ପଡ଼ି ରହିଲା ଟେବୁଲ ଉପରେ ।

ଭଉଣୀ ମୋର ଇଂରାଜୀ ସାହିତ୍ୟରେ ସ୍ନାତକୋତ୍ତର। ବେଦେଶୀ ଲେଖକଙ୍କୁ ବହୁତ୍ ପଢ଼େ । ମୋ ପାଇଁ ସେମିତି ବହି ଉପହାରରେ ଦିଏ ମଧ୍ୟ । ମୁଁ ଏବେ ଆଉ ବିଦେଶୀ ଲେଖକ ମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ୁନି ଆଗ ଭଳି । ହେଲେ ଓଡ଼ିଶା ସାହିତ୍ୟରେ ଭଉଣୀ ମୋର ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କୁ ପଢ଼େ । ଥରେ ମୁଁ ତାକୁ କହିଲି ବହୁତ୍ ଦିନ ହେଲାଣି ତୁ ମୋତେ ବହି ଆଉ ଦଉନୁ ଉପହାରରେ । ସେ ମୋତେ ଗୋଟିଏ ଦିନ ସଂଧ୍ୟାରେ ବହି ଦୋକାନକୁ ନେଇଗଲା । ବର୍ଷା , ବସନ୍ତ ଓ ବୈଶାଖ ଉପନ୍ୟାସ ଦେଲା । କହିଲା ଏ ବହି ପଢ଼ିବାକୁ ସମୟ ସହ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ସାରିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ମୁଁ ପଢିଲି ରାତି ଅନିଦ୍ରା ହୋଇ। ଲୁହରେ ଭିଜିଗଲା ଆଖି ମୋର ।

ସେବେଠାରୁ ମୋତେ ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ ଭଲ ଲାଗିଲା। ତା ପରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବହି ମିଳିଲା ଉପହାରରେ ତାର ନାଁ ଥିଲା " ଦେହାତୀତ" । ସେ ଲେଖା ପଢି ଅନେକ କାନ୍ଦିଥିଲି। ସ୍ଵୋହା ଓ ଓଁକାର କାହାଣୀ । ଶେଷରେ ସ୍ୱୋହା ପରି ଜଣେ ପ୍ରେରଣାଦାୟୀ ନାରୀଙ୍କ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଓ ତ୍ୟାଗ ମନ୍ତ୍ରମୁଗ୍ଧ କରିଥିଲା। ତା ପରେ ପଢିଲି "ନିଷିଦ୍ଧ ପୃଥିବୀ" , "କାୟା" , "ଅପରିଚିତା", "ଉପନାୟିକା" , "ମେଘମେଦୁର" ,"ଅୟମାରମ୍ଭ", "ଅସମାପ୍ତ " , "ସମୁଦ୍ରର ସ୍ଵର" , "ଗଙ୍ଗଶିଉଳି " ।

ଏ କଥା ଲେଖିବାର କାରଣ ଯେ ଆଜିକାଲି ଅନେକ ଲେଖା ନାରୀ ପୁରୁଷ ଉପରେ ଆକ୍ଷେପ କରି ଲେଖା ଯାଉଛି। ଯାହା ସମାଜ ପାଇଁ କୌଣସି ବାର୍ତ୍ତା ଦେଉନି ଓ ତାକୁ ବିପ୍ଳବୀ ଲେଖା ବୋଲି କହି ପାରିବ ନାହିଁ । ଲାଞ୍ଚିତ ଓ ଅବହେଳିତ କେବଳ ନାରୀ ନୁହେଁ , ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟ । ତ୍ୟାଗ କେବଳ ନାରୀ କରେନି , ପୁରୁଷ କରେ ମଧ୍ୟ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରେମ କରୁଥିବା ପ୍ରେମିକ କିମ୍ବା ସ୍ବାମୀ ତଥା ନାରୀକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ପୁରୁଷ ନୁହେଁ କାପୁରୁଷ। ସେହିପରି ସବୁ ନାରୀ ମା ପରି ଉଦାର ନୁହେଁ, କିମ୍ବା ଭଗିନୀ ନୁହେଁ । ନିଶା ମହାରଣା ଓ ସାହୁ ଭାଉଜ ପରି ସମାଜକୁ ନଷ୍ଟ କରୁଥିବା ଜଣେ ଜଣେ ଦେହଜୀବୀ।

ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରିବାର ଅନେକ ମାଧ୍ୟମ ଅଛି । ବାଉଁଶ ନାଟ କରୁଥିବା ଦୁଃଖୀ ମା କୁ କେବେ ଦେଖିଛ ? କିମ୍ବା ରାସ୍ତା କଡର ଭିକ୍ଷା ବୃତ୍ତି କରୁଥିବା ସେ ନିରହ ଝିଅ ଟିଏ ଯେ ଶିକ୍ଷାରୁ ବଞ୍ଚିତ। ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ମୋ ହୃଦୟ କାନ୍ଦିଉଠେ , ଇଚ୍ଛା ହୁଏ କିଛି କରିବାକୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ । ବୋଧହୁଏ କଲମ ଶକ୍ତ ସେଥି ପାଇଁ ଲେଖୁଛି ସାମାଜିକ ଗପ । କେବେ ଗପ ସବୁ ଅନେକ ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁବ ଓ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିବ। ମୋ ଗପ ପରି ମୁଁ ଠିକ୍ ସେମିତି ଚିନ୍ତନର ମଗ୍ନରେ ବୁଡ଼ି ରହୁଥିବା ମଣିଷ । ଶିକ୍ଷା ହିଁ ସାହିତ୍ୟ ଓ ସାହିତ୍ୟ ହିଁ ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ସମାଜ ।

ପାଠ ପଢିବା ସବୁ କିଛି ନୁହେଁ , ହେଲେ ପାଠ ପଢ଼ିବା ହିଁ ଏକ ବିରାଟ ଅସ୍ତ୍ର । ଯାହା ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବ। ଜୀବନ ଶୃଙ୍ଖଳିତ ହେବ। ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ କେବଳ ମୋ ଜୀବନରେ ନୁହେଁ, ମୋ ଭଉଣୀ ଭିତରେ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିଛି। ତେବେ ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା କରୁଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାରୀ ଓ ପୁରୁଷ ତାଙ୍କ ଉପନ୍ୟାସ ପଢିବା ଦରକାର ।

ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କ ଭଳି ନାରୀ ଲେଖିକା , କଲମର ମୁନରେ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ସମାଜ ତିଆରି କରିପାରେ ।

ସତ ଗପ

ସତ ହେଲେ ଗପଟିଏ