ଅଯୋଧ୍ୟା ନଗର ମଧ୍ୟରେ ରାଜା ଦଶରଥ,

ଶୌର୍ଯ୍ୟ ଓ ଗର୍ବରେ ଥିଲେ ସବୁର ପ୍ରତିମା ତଥା।

ତା’ର ଦୁହିତା ଶାନ୍ତା ନାମେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ,

ସୁନ୍ଦର ମୂର୍ତ୍ତି, ଶୀଳ ମଧୁର, ଜ୍ଞାନର ସିଦ୍ଧ।

ଶାନ୍ତା ଦେବୀ ଥିଲେ ଜ୍ଞାନମୟୀ ନାରୀ,

ତା’ ଚେହେରା ରେ ଥିଲା ଶାନ୍ତି ଓ ଦୟାର ଆଭା ଭାରି।

ଅଯୋଧ୍ୟା ନଗର ତା’ ଦେଖି ହୋଇଥାଏ ଗର୍ବିତ,

ସୁନ୍ଦରତା ଓ ସତ୍ୟ ତା’ର ନାମେ ହୋଇଥାଏ ବିଦିତ।

କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ଆସିଲା ଏକ ଦିନ,

ବାରୋ ବର୍ଷ ଧରି ନ ପଡ଼ିଲା ବର୍ଷା ଧାରା ଧ୍ୱନି।

ଧରା ହୋଇଗଲା ଶୁଷ୍କ, ମାଟି ହୋଇଗଲା ଫାଟ,

ଜନତାର ହୃଦୟ ହେଲା ଦୁଃଖରେ ଆକାନ୍ତ।

ରାଜା ଦଶରଥ ମନେ ଚିନ୍ତା ଭରିଲେ,

“କିପରି ହେବ ମୋ ରାଜ୍ୟର ଶୁଭ?” ବୋଲି ଚିନ୍ତିଲେ।

ଗୋତ୍ର ଗୁରୁଙ୍କୁ ଡାକିଲେ ନିକଟେ,

ଗୁରୁ କହିଲେ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରେ ହୃଦୟର ସଂକେତେ

“ବର୍ଷା ଆଣିବାକୁ କର ଯଜ୍ଞ ପ୍ରସ୍ତୁତି,

ସେହି ଯଜ୍ଞ ହେଲେ ଧରା ଦେବ ଫଳର ସୃଷ୍ଟି।

ଦେଶ ହେବ ସିଚିତ, ଜୀବନେ ଆସିବ ପ୍ରାଣ,

ବର୍ଷା ହେବ ଆଉ, ଶାନ୍ତି ମିଳିବ ଦେଶର ପାଣ।”

ସେତେବେଳେ ରାଜା ଡାକିଲେ ଜରତା ନାମେ,

ନରୀ ନାଚିକା ଯାହା ଜଣାଶୁଣା ଲୋକମାନଙ୍କ ମନେ।

ପାଞ୍ଚ ରତ୍ନ ହାସଲ କରିଲେ ସେ,

ସେ ବେଶାୟନ କର୍ମରେ ତନ୍ତୁ ଉଠାଇଲେ।

ସେ ଜଳ ରାସି ଆଣିଲେ ଧରିତ୍ରୀ ପାଇଁ,

ଋଷିମାନେ ଆରମ୍ଭ କଲେ ଯଜ୍ଞ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇ।

ଧୂଆଁ ଉଠିଲା, ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ୱନି ଶୁଣାଗଲା,

ଧରା ମା’ ଶିଶୁ ପରି ନବଜୀବନ ପାଇଲା।

ଘନ ମେଘ ଚାଡ଼ିଲା ଆକାଶ ଉପରେ,

ପଡ଼ିଲା ବର୍ଷା ଧାରା ରୁପେ ମାଟି ଉପରେ।

ଅଯୋଧ୍ୟା ନାଗରିକ ମନେ ହେଲେ ହର୍ଷିତ,

ସବୁ ଦିଗରେ ହସିଲା ଜୀବନର ଆକୃତି।

ଋଷିମାନେ ତା’ ପରେ କଲେ ହରିଷ,

ସବୁ ହାତେ ହରିତ ତୁଷା ଖେଳେଲେ ହସି।

ଧରିତ୍ରୀ ମା’ ନିଜ ଆଞ୍ଚଳେ ନେଲେ ଶିଶୁ,

ବର୍ଷା ଧାରା ହେଲା ତା’ର ଆନନ୍ଦ ହାସିର ଦିଶୁ।

ରାଜା ଦଶରଥ ହେଲେ ଶାନ୍ତିତ,

ଗୁରୁଙ୍କୁ କହିଲେ, “ତୁମେ ଧର୍ମର ସତିତ।”

ଅଯୋଧ୍ୟା ହେଲା ପୁଣି ଶୁଭ ଭୂମି,

ଶାନ୍ତା ଦେବୀ ହେଲେ ତା’ର ଧର୍ମ ଯାତ୍ରାର ସାକ୍ଷୀ।

ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲୋକେ କହନ୍ତି ଭାବେ,

ଶାନ୍ତା ଦେବୀ ଆସନ୍ତି ଧରିତ୍ରୀ ଦୟା ନେଇ ସ୍ୱପ୍ନେ।

ସେ ହେଲେ ନାରୀ ଧର୍ମର ଜୀବନ ଗାଥା,

ଅଯୋଧ୍ୟା ରେ ଶାନ୍ତା ଦେବୀ — ମାତୃଶକ୍ତିର ଭାଷା।

!! ସୁଶାନ୍ତ କୁମାର ସାସମଲ

ହନୁମାନ ନଗର ଆସ୍କା ରୋଡ଼

ବ୍ରହ୍ମପୁର ଗଞ୍ଜାମ !!

"ଅଯୋଧ୍ୟାରେ ଶାନ୍ତା ଦେବୀ"