ମୋତେ ଅବେଳା ରେ ଭୋକ ଲାଗିଲେ..
ନା ଯେବେ ମୁଁ କିଛି ବନେଇ ପାରେ..
ଅଥବା କିଣି ଖାଇବାର ଥୋକାଏ ବଳ ମୋ ପାଖରେ ଥାଏ...
ବାସ୍ ନିରବି ଯାଏ ମୁଁ..
ଆଖି ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ..
ଆପେ ଭୋକ ମରିଯାଏ..
ଶୋଷ ମେଣ୍ଟିଯାଏ...
ଅଜସ୍ର ନିଦ ମୋ ଆଖି ପତା କୁ ଆଉଁଶି ଦିଏ...
ମୁଁ ଭୁଲିଯାଏ...
ମୋ ଦିନ ଯାକର ଦୌଡା ଧାପଡ଼ା...
ମୋତେ କିଏ ଗାଳି ଦେଇଥିଲା..
ଅବା କରିଥିଲା ମିଛ ପ୍ରଶଂସା..
ମୋ ନିଶ୍ୱାସ ହୋଇଉଠେ..
ଧୀର... ଆରାମ...
କିଏ ଗୋଟେ ଆପେ ଆଣି ..
ଉଷୁମ ଲୁଗା ଟେ ଘୋଡେ଼ଇ ଦିଏ ମୋ ଉପରେ...
ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଶୁଣିଛି ମୁଁ...
ସେ ରାଗିଣୀ...
ଧୋ ରେ ବାଇଆ....
ଆଖି ଖୋଲିନି କେବେ...
ଆଉ ତୁ କଣ ଭାବୁ...
ମୁଁ ତତେ ଜାଣି ପାରେନି...
ବାସ୍ ଦିନ ସାରା ଦୁନିଆ ପଛରେ ଗୋଡ଼େଇ ଗୋଡ଼େଇ ତତେ ମୁଁ କେବେ ଭାବିନି...
ଥରୁଟିଏ ତୁ ଖାଉଚୁ କି ନ ଖାଇଚୁ ପଚାରେନି...
ହେଲେ ..
ଏତେ ପରେ ତୁ ଦିନେ ଅଭିମାନ କାଇଁ କରିନୁ..
ନିଇତି ମୋ ପେଟ ର ଭୋକ କୁ ତୁ ଚୋରି କରି ନେଉଥାଉ....
ନିଦ ହେଇ ଆଖିରେ ପରଶି ଦେଉ ଅମୃତତ୍ଵ...
ଏଇଥି ପାଇଁ ନା...
କାରଣ ତୁ ମା....
ମୋ ମାଆ....
ମୋ ବଞ୍ଚିବାର ରାହା..
ମୋ ଫଟା କପାଳର ସାହା...
ମୋ ଭାଗ୍ୟ ନଦୀ ର ନାଆ...
ବାସ୍...
ତୋ ପଣତ ଏମିତି ନିତି ମୋ ମୁଣ୍ଡ ରେ ରଖିଥା..
ତୁ ତ ମା...
❤️❤️❤️
ଭବାନୀ ପ୍ରସାଦ ମିଶ୍ର

ଅମୃତତାହା

କବିତା