ସେ ଦିନ ଥିଲା ମେ ୩, ୨୦୧୯ । ବାତ୍ୟା ଫୋନି ଚାରିଆଡ଼େ ତା'ର ତାଣ୍ଡବ ରଚୁଥାଏ । ମୁଁ (ଅମିତ୍) ଏବଂ ମୋ ସାଙ୍ଗ ବିଶାଲ୍ ବାଲେଶ୍ୱରରୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରୁଥିଲୁ। ରାତି ୮ଟା ପରେ ପରିସ୍ଥିତି ଏତେ ଖରାପ ହୋଇଗଲା ଯେ ଗାଡ଼ି ଚଳାଇବା ଅସମ୍ଭବ ହୋଇପଡ଼ିଲା । ରାସ୍ତା କଡ଼ରୁ ଗଛ ଉପୁଡ଼ି ପଡୁଥାଏ, ପବନର ଶବ୍ଦ ଲାଗୁଥାଏ ଯେମିତି କିଏ ଜୋର୍‌ରେ ଚିତ୍କାର କରୁଛି।

ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଆମେ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଥିବା ଏକ ପୁରୁଣା, ବିରାଟକାୟ ଘର ଆଡ଼କୁ ଗଲୁ। ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକେ ଏହାକୁ 'ମଶାଣି କୋଠି' ବୋଲି କହୁଥିଲେ। ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ କଥା ଅନୁସାରେ, ଏ ଘରେ ଦୁଇ ଦଶନ୍ଧି ତଳେ ଏକ ଭୟଙ୍କର ହତ୍ୟାକାଣ୍ଡ ଘଟିଥିଲା ଏବଂ ସେହି ଦିନଠାରୁ ଘରଟି ଭୂତଗ୍ରସ୍ତ।

"ଅମିତ୍, ଆମେ ଭିତରକୁ ଯିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ," ବିଶାଲ୍ ପବନରେ କଷ୍ଟେମଷ୍ଟେ ଚିତ୍କାର କଲା।

"ମରିବା ତ ନିଶ୍ଚିତ, କିନ୍ତୁ କେଉଁଠି ମରିବା ସେଟା ଆମେ ବାଛିପାରିବା," ମୁଁ କହିଲି ଏବଂ ଆମେ କବାଟକୁ ଠେଲି ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଲୁ।

ଘର ଭିତରେ ପବନର ଶବ୍ଦ କିଛି ମାତ୍ରାରେ କମିଗଲା, କିନ୍ତୁ ଏକ ଅସ୍ୱାଭାବିକ ଶୀତଳତା ଆମକୁ ଘେରିଗଲା। ବାହାରେ ପବନ ଶୂ..ଶୂ.. ହେଉଥିବା ବେଳେ, ଘର ଭିତରଟା ପୂରା ଶାନ୍ତ ଓ ଅନ୍ଧକାରମୟ ଥିଲା।

ଟର୍ଚ୍ଚ୍ ଆଲୁଅରେ ଆମେ ହଲ୍‌କୁ ଦେଖିଲୁ। କାନ୍ଥରେ ପୁରୁଣା ଫଟୋ ଝୁଲୁଛି, ଯେଉଁଥିରେ ଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କ ଆଖିରେ କେବଳ ଶୂନ୍ୟତା ଭରି ରହିଛି। ଆମେ ଗୋଟିଏ ଭଙ୍ଗା ଚୌକିରେ ବସିଲୁ, ଛାତି ଧଡ଼ଧଡ଼ ହେଉଥାଏ।

ଠିକ୍ ସେହି ସମୟରେ, ଆମ ପଛରେ ଥିବା ଏକ ବନ୍ଦ କୋଠରୀରୁ ଏକ ମୃଦୁ ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଶବ୍ଦ ଶୁଣାଗଲା। ଶବ୍ଦଟି ଏତେ ଧୀର ଥିଲା ଯେ ପ୍ରଥମେ ଲାଗିଲା ତାହା ବାହାରୁ ଆସୁଛି, କିନ୍ତୁ ପରେ ଜାଣିଲୁ ତାହା ଘର ଭିତରୁ ହିଁ ଆସୁଛି।

"ଶୁଣିଲୁ?" ବିଶାଲ୍ ଫୁସ୍ ଫୁସ୍ କରି ପଚାରିଲା।

ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲି। ସେହି କୋଠରୀର ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ ଥିଲା, ତା'ର କାଠ ପୁରୁଣା ହୋଇ କଳା ପଡ଼ିଯାଇଥିଲା। ଆମେ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେହି କବାଟ ଆଡ଼କୁ ବଢ଼ିଲୁ।

ହଠାତ୍ ତାହା ବନ୍ଦ ଥିବା କବାଟ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ଖୋଲିବାକୁ ଲାଗିଲା। କବାଟ ଖୋଲିବା ସହିତ ଏକ ଅତି କଷ୍ଟଦାୟକ ଗନ୍ଧ ଆସିଲା, ଯେମିତି କିଛି ବହୁ ଦିନ ଧରି ସେଠାରେ ପଚି ଯାଇଛି।

କୋଠରୀ ଭିତରକୁ ଟର୍ଚ୍ଚ୍ ମାରିଲା ବେଳେ, ଆମେ ଦେଖିଲୁ ଯେ ସେଠାରେ କୌଣସି ଆସବାବପତ୍ର ନାହିଁ। କେବଳ ଘରର ମଝିରେ ଏକ ପୁରୁଣା ଝୁଲା ଖଟ ପଡ଼ିଛି, ଏବଂ ତା'ର ପାଖରେ ଏକ ଧୂଳି ଜମା ହୋଇଥିବା ପୁରୁଣା ଡାଏରୀ ପଡ଼ିଛି।

ବିଶାଲ୍ ଡରି ଡରି ଡାଏରୀଟି ଉଠାଇଲା। ତା'ର ପ୍ରଥମ ପୃଷ୍ଠାରେ ବଡ଼ ଅକ୍ଷରରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲା: "ମୋର ନାମ ରୋଜାଲିନ୍ । ମୁଁ ବାତ୍ୟା ୧୯୯୯ରୁ ମୁକ୍ତି ଚାହୁଁଛି।"

ଡାଏରୀ ଭିତରେ ଥିବା ଅନେକ ପୃଷ୍ଠା ପାଣିରେ ଓଦା ହୋଇ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଶେଷ ପୃଷ୍ଠାରେ ଏକ ବାକ୍ୟ ପଢ଼ି ହେଉଥିଲା: "ଆଜି ପୁଣି ଥରେ ପବନ ଚିତ୍କାର କରୁଛି। ଫୋନି ଆସିଛି, ଏବଂ ସେ ମୋତେ ପୁଣି ଥରେ ଲୁଚାଇ ରଖିବ। ସେ ମୋତେ ବାହାରକୁ ଯିବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ..."

ବାକ୍ୟଟି ଶେଷ ହେବା କ୍ଷଣି, ଆମେ ଝୁଲା ଖଟରେ କିଛି ଗୋଟିଏ ଦେଖିଲୁ... ଏକ ଓଦା, କଳା କପଡ଼ାର ଖଣ୍ଡ।

"ଅମିତ୍, ଏହି ଘର ୧୯୯୯ ମହାବାତ୍ୟାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ତା’ପରେ କେହି ଏହାକୁ ପୁଣି ତିଆରି କରିନାହାଁନ୍ତି," ବିଶାଲ୍ ତା'ର ଫୋନରେ ତଥ୍ୟ ଯାଞ୍ଚ୍ କଲା।

"ତାହେଲେ ଆମେ କେଉଁଠାରେ ଅଛୁ?" ମୁଁ ଚିତ୍କାର କଲି। ଯଦି ଘରଟି ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥିଲା, ତେବେ ଏହା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା?

ହଠାତ୍, ସେହି ବନ୍ଦ କୋଠରୀର କାନ୍ଥରୁ ଏକ ହାତ ବାହାରି ଆସିଲା। ହାତଟି ଝୁଲା ଖଟ ଉପରେ ପଡ଼ିଥିବା ଓଦା କପଡ଼ା ଖଣ୍ଡକୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ଟାଣି ନେବାକୁ ଲାଗିଲା... କିନ୍ତୁ ହାତଟି ମଣିଷର ନଥିଲା, ତାହା ପାଣି ଏବଂ କାଦୁଅରେ ତିଆରି ହୋଇଥିଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା।

ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଚିତ୍କାର କଲୁ। ସେହି ସମୟରେ, ଝରକା କାଚର ଥରିବା ଶବ୍ଦ ଏତେ ଜୋର୍ ହେଲା ଯେ ଲାଗିଲା ତାହା ଭାଙ୍ଗିଯିବ। କିନ୍ତୁ ତାହା କାଚ ଭାଙ୍ଗିବାର ଶବ୍ଦ ନଥିଲା—ତାହା ପବନର ଶବ୍ଦ ଥିଲା, ଯେଉଁଥିରେ କେହି ଜଣେ "ଯାଅ... ଚାଲିଯାଅ..." ବୋଲି କହୁଥିଲା।

ବିଶାଲ୍ ଡାଏରୀ ଧରି ଦୌଡ଼ିଲା। ଆମେ ବିଜୁଳି ବେଗରେ ବାହାରକୁ ଆସିଲୁ।

ବାହାରେ ପବନ ଏବଂ ବର୍ଷା ଲାଗି ରହିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେହି ଘରର ଭିତରର ଭୟ ଆହୁରି ଅଧିକ ଥିଲା। ଆମେ ଗାଡ଼ି ଭିତରେ ପଶିଲୁ, ଡାଏରୀଟିକୁ ଧରି। ସେଦିନ ରାତିସାରା ଆମେ ଜାଣିପାରିଲୁ ନାହିଁ, ଆମେ କେଉଁଠାରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଇଥିଲୁ। ତାହା କୌଣସି ଭୂତ ନଥିଲା, ତାହା ଥିଲା ୧୯୯୯ ଏବଂ ୨୦୧୯ ବାତ୍ୟା ମଧ୍ୟରେ ଫସି ରହିଥିବା ଏକ ରହସ୍ୟମୟ ଆତ୍ମା, ଯାହା ପୁଣି ଏକ ମହାବାତ୍ୟା ଆସିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଥିଲା।

ଆମେ ଡାଏରୀଟିକୁ ପୋଡ଼ିଦେଲୁ, ଆଉ କେବେବି ସେହି ଘର ଆଡ଼କୁ ଫେରି ଚାହିଁଲୁ ନାହିଁ।

ବାତ୍ଯା ଓ ପ୍ରେତ ଦର୍ଶନ

ବାତ୍ଯା ଫନୀ ସମୟରେ ଏକ ପ୍ରେତ ସହ ସାକ୍ଷାତ କାହାଣୀ