“લાગણી” – આ શબ્દમાં એવી શક્તિ છે કે ભાષા, જાતિ, ધર્મ, કે કોઈપણ ઓળખાની સીમા ઓગળી જાય છે. માણસને માણસ સાથે બાંધતી એ એક અદ્રશ્ય, પણ અત્યંત મજબૂત ડોર છે.

હું થોડા દિવસો પહેલાં મારા સસરા માટે હોસ્પિટલના ICU બહાર બેઠો હતો. મારી જીવનસાથી તેમને જોઈને અંદરથી તૂટી પડતી હતી. જ્યારે પણ તે રૂમમાંથી બહાર આવતી, આંખોમાંથી આંસુઓનો પ્રવાહ રોકાતો નહોતો. એને જોઈને મારું હૃદય પણ દ્રવિત થઈ જતું.

પણ એ જ હોસ્પિટલના કોરીડોરમાં મેં કઈક ખાસ જોયું. અલગ-અલગ કુટુંબો, અલગ ચહેરા, અજાણી ભાષાઓ, જુદા ધર્મો — છતાં એકબીજાને સમજતા હતા. કોઈએ ચા આપી, કોઈએ ખભા પર હાથ રાખ્યો, કોઈએ નમ્ર શબ્દોમાં કહ્યું – “હિંમત રાખજો.”

એ ક્ષણે મને ખ્યાલ આવ્યો કે એ બધાને જોડતી એક જ કડી હતી – લાગણી.

એવા લોકો પણ એકબીજાને સહારો આપતા હતા જેઓ વચ્ચે કોઈ ઓળખાણ નહોતી. કોઈ સંબંધ નહોતો. ફક્ત પોતાનાં પ્રિયજન માટેની ચિંતા, દર્દ, અને આશાનું એક સામાન્ય ભાવ — એ જ બધાને જોડતો હતો.

લાગણી એજ તો છે — જેને માટે કોઈ નામ કે ઓળખ જરૂરી નથી.

એક મા ના આંસુઓને જોઈ બીજાની આંખ ભીની થાય, એ લાગણી છે.

એક દર્દી માટે પ્રાર્થના કરતી વેળાએ પોતાના પ્રાર્થનામાં બીજાનું નામ સામેલ થઈ જાય, એ લાગણી છે.

હોસ્પિટલ જેવા દર્દભર્યા વાતાવરણમાં પણ, એકબીજાને સહારો આપવાનો સંદેશ જન્મે, એ લાગણી છે.

લાગણી એ દિવ્ય ડોર છે — જે માણસને માણસ સાથે જોડે છે.

ભાષા કે ધર્મની દીવાલો તૂટી પડે છે. માત્ર હૃદય બાકી રહે છે.

“અંતે ઓળખાણ કે પરિચય કંઈ કામ નથી આવતું; માણસને માણસ સાથે સાચે જોડે છે તો માત્ર લાગણી જ.”

લાગણી: માણસને માણસ સાથે બાંધતી અજોડ ડોર

માણસને માણસ સાથે બાંધતી અજોડ ડોર