"ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ!" ଏହି ଚିତ୍କାର ଶୁଣି ଆମ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ଆମର ସେହି ସୁନ୍ଦର ପିଲାଦିନର ଦୃଶ୍ୟ। ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ "ପିଲାଦିନର ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ ଖେଳ" ଏକ ଅତି ପ୍ରିୟ ଏବଂ ସ୍ମୃତିମୟ ବାକ୍ୟ। ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଲା ସେସବୁ ଖେଳ ଯେଉଁଥିରେ ଛୁଇଁବା ଏବଂ ନ ଛୁଇଁବାର ନିୟମ ଥିଲା। ଏହି ଖେଳଗୁଡିକ ଥିଲା ଆମ ବାଲ୍ୟଜୀବନର ଅମୂଲ୍ୟ ଅଂଶ।

ଏହି ଖେଳ କଣ ଥିଲା?

"ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ" ଆମେ ଯାହାକୁ 'ଟଚ୍ ଆଉଟ୍' ବା 'ଖୋ ଖୋ' ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଜାଣୁ। ଏଥିରେ ଜଣେ ଖେଳାଳି 'ଡର' ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତା'ର କାମ ହୁଏ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଛୁଇଁଦେବା। ଯାହାକୁ ସେ ଛୁଇଁଦେବ, ସେ ମଧ୍ୟ 'ଡର' ହୋଇଯାଏ। ଏହି ଖେଳରେ ଦୌଡ଼, ଚତୁରତା ଏବଂ ଉତ୍ସାହର ମିଶ୍ରଣ ଥିଲା।

ଖେଳ ନହେଲା, ଜୀବନର ବଡ଼ ପାଠ:

ଏହି ସରଳ ଖେଳଟି ଆମକୁ ଜୀବନର ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ କିଛି ପାଠ ଶିଖାଇଦେଇଛି:

· ନିୟମର ଗୁରୁତ୍ୱ: ଏହି ଖେଳରେ ଜଣେ ଯଦି ଛୁଇଁପଡ଼େ, ତାକୁ ତାହା ମାନିନେବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା। ଏହା ଆମକୁ ଶିଖାଇଥିଲା ଯେ ଜୀବନରେ ନିୟମ ମାନି ଚଲିବା ଜରୁରୀ।

· ଚଞ୍ଚଳତା ଓ ସତର୍କତା: ଡର ଥିବା ଖେଳାଳିକୁ ଦେଖି ଆମେ ଚଞ୍ଚଳ ଭାବରେ ଦୌଡ଼େଇ ଲୁଚି ଯାଉଥିଲୁ। ଏହା ଆମକୁ ସତର୍କ ଏବଂ ତୀବ୍ର ମନର ହୋଇଥିବାକୁ ଶିଖାଇଥିଲା।

· ସହଯୋଗ ଓ ମେଳ: ଏହି ଖେଳ ଆମକୁ ଏକାଠି ଖେଳିବା, ଏକାଠି ହାସ୍ୟରସ କରିବା ଏବଂ ଏକାଠି ଜିତ ବା ହାର ମାନିବା ଶିଖାଇଥିଲା। ଏହା ଭାବନାତ୍ମକ ଭାବରେ ଆମକୁ ଜୋଡ଼ି ରଖୁଥିଲା।

ସେହି ସମୟର ମଜା:

ସେହି ସମୟରେ ଖେଳିବା ପାଇଁ କିଛି ବିଶେଷ ସାମଗ୍ରୀ ଦରକାର ହେଉନଥିଲା। ଗାଁର ଗଛ, କାନ୍ଥ, ବଗିଚା ବା ଘର ଭିତର – ସବୁଯାକଥି ଆମ ପାଇଁ ଏକ ବିଶାଳ ଖେଳପଡିଆ ଥିଲା। "ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ"ର ଚିତ୍କାର, ଦୌଡ଼ାଦୌଡ଼ି ଏବଂ ହାସ୍ୟରସରେ ଆମର ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳା ବିତି ଯାଉଥିଲା।

"ପିଲାଦିନର ଛୁଆଁ ଅଛୁଆଁ ଖେଳ" କେବଳ ଏକ ଖେଳ ନଥିଲା; ଏହା ଥିଲା ଏକ ସୁନ୍ଦର ଅନୁଭୂତି। ଏହି ଖେଳ ଆମକୁ ବନ୍ଧୁତା, ନିୟମ ଓ ଆନନ୍ଦର ସାରଳ୍ୟକୁ ବୁଝିବାକୁ ଶିଖାଇଥିଲା। ଆଜିର ଯୁଗରେ ମୋବାଇଲ ଓ କମ୍ପ୍ୟୁଟର ଖେଳଦ୍ୱାରା ଆଚ୍ଛାଦିତ ହୋଇଥିବାବେଳେ, ଆସନ୍ତୁ ଆମେ ଆମର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଏହି ସରଳ କିନ୍ତୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ଖେଳଗୁଡିକ ଶିଖାଇବା, ଯାହା ଦେହକୁ ସୁସ୍ଥ ଓ ମନକୁ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ରଖିବ।

!! ସୁଶାନ୍ତ କୁମାର ସାସମଲ

ହନୁମାନ ନଗର ଆସ୍କା ରୋଡ଼

ବ୍ରହ୍ମପୁର ଗଞ୍ଜାମ !!