ଚାରି ବର୍ଷରୁ ଅଧିକ ହେବ, ଆମେରିକାରୁ ଫେରି ନାହାନ୍ତି ସଞ୍ଜନା ମାଡମ୍...

ମାଳତୀ ଘର ଜଗିଛି। ଅତି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଚାକରାଣୀ ସେ। ଛୋଟ ବେଳୁ କାମ କରି ଆସୁଛି ତାଙ୍କ ଘରେ। ଏତେ ମମତା ଲାଗିଯାଇଛି ଯେ କାମ ଛାଡିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରି ମଧ୍ୟ ଛାଡି ପାରିନି। ମାଳତୀ ଆଉ ତା ସ୍ୱାମୀ ମଧୁ, ପାଖ ଇଟା ଭାଟିରେ କାମ କରି ଜୀବିକା ନିର୍ବାହ କରନ୍ତି। ପ୍ରତିଦିନ ଘର ଲିପାପୋଛା କରି କାମକୁ ବାହାରି ଯାଆନ୍ତି ସେମାନେ । ସଂଜରେ ଫେରନ୍ତି , ଶୁଅନ୍ତି ସର୍ଭେଣ୍ଟ କୋଠରୀରେ। ଏକ ମାତ୍ର ଝିଅ ମଲ୍ଲୀ, ଏହା ଭିତରେ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି । ବାହାଘର ଚିନ୍ତାରେ ମାଳତୀକୁ ଆଉ ନିଦ ନାହିଁ, କେମିତି ବାହା ଦେବ, ଏତେ ପଇସା ଆଣିବ କେଉଁଠୁ ? ଅଭାବ ଅସୁବିଧା ଭିତରେ ଦିନସବୁ କେମିତି କଟିଯାଏ ଜାଣି ପାରନ୍ତିନି ସେମାନେ। ସମୟ କଣ କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ ନା କରିବ !!!

ମା ଯିବା ବେଳେ କହିଥିଲେ "ଏଇ ଛ ମାସରେ ଫେରି ଆସିବି, ତୁ ଘର ଜଗି ଥା। ମାସକୁ ଶହେ ଅଧିକା ଦେବି"।

ଆମେରିକାରେ ଝିଅ ଶେଫାଳିର ନାଇଟ ଡିଉଟି, ମାଡମ୍ ନାତିକୁ ଜଗୁଛନ୍ତି। ସେଇଥି ପାଇଁ ଫେରିବା ବିଳମ୍ବ ହେଉଛି ବୋଧେ। ମଝିରେ ମଝିରେ ଲାଣ୍ଡ ଲାଇନକୁ ଆମେରିକାରୁ ଫୋନ ଆସେ, ଭଲ ମନ୍ଦ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେ ମାଳତୀ ସହିତ । ମାଳତୀ ଏତେ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଯେ ସଂଜନାଙ୍କୁ କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ, ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇ ପାରନ୍ତି ସେ ସୁଦୂର ଆମେରିକାରେ। ମନରେ କିଛି ଦକା ବି ନାହିଁ ଘରକୁ ନେଇ।

ଯେଉଁଦିନ ସଂଜନା ଆମେରିକା ବାହାରି ଗଲେ ସେଇଦିନ ମାଳତୀ ସବୁ ରୁମ ଚେକ କରୁ କରୁ ଦେଖିଲା ଆଲମୀରାର ଛୋଟ ଲକର ଖୋଲା ଅଛି। ତା ଭିତରେ ସୁନା ମୁଦିଟିଏ ପଡିଛି। ଭାବିଲା, ମ୍ୟାଡମ ବୋଧ ହୁଏ ଲକର ଚାବି ଦେବା ପାଇଁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଆମେରିକାରେ ଥାଇ ବେଶୀ ଚିନ୍ତାରେ ପଡିବେ ବୋଲି କେବେ ବି ସେ ଲକର ଖୋଲାଥିବା କଥା ମାଡମଙ୍କୁ କହିନି।

ପ୍ରତିଦିନ ଇଟାଭାଟି କାମ ସାରି ମାଳତୀ ଘରକୁ ଫେରିବା ମାତ୍ରେ ପ୍ରଥମେ ମାଡମ୍ ଙ୍କ ଆଲମୀରା ଖୋଲି ଦେଖିନିଏ, ମୁଦିଟା ଠିକ ଅଛି ତ !! ଦାୟୀତ୍ୱବୋଧର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଝଲକଟିଏ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇଯାଉଥିଲା ମାଳତୀର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଭିତରେ।

ମାଳତୀ ତ ଭଗବାନ ନୁହଁ, ଛାର ମଣିଷଟିଏ। ସବୁଦିନ ମୁଦିଟିକୁ ଦେଖି ଦେଖି ଲୋଭରେ କ୍ଷତ ବିକ୍ଷତ ହେଇସାରିଲାଣି ମାଳତୀ। ମୁଦିଟିକୁ ଉଠାଇ ନେଇ ଝିଅକୁ ଦେବ ବୋଲି ମନେ ମନେ ଭାବି ସାରିଲାଣି ସେ। ମାଡମ୍ ପଚାରିଲେ ସିଧା କହିବି, "ମୁଁ ମୁଦି ଦେଖିନି",

ଅଭାବଗ୍ରସ୍ତ ମଣିଷ ବିପଥଗାମୀ ହୋଇ ଯିବା କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହଁ। ଲୋଭ ଯେ ମଣିଷର କେତେ ବଡ ଶତ୍ରୁ, ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଗୋଟାଏ ଚାକରାଣୀର ମାନସିକ ଅଧୋଗତିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ। ବିଶ୍ୱାସର ସୂକ୍ଷ୍ମତମ ଗ୍ରନ୍ଥିରୁ ମଣିଷର ପରିଚୟ ତା'ର ରୂପରେଖା ନେଇଥାଏ ବୋଲି ମାଳତୀ ଭୁଲିଗଲା ଅନ୍ଧ ଭାବରେ। ଯାହା ଭାବିଛି, ଠିକ ଭାବିଛି। ମୁଦିଟିକୁ ଝିଅକୁ ଦେବ ହିଁ ଦେବ।

ମନ କଥାଟି ମଲ୍ଲୀର ବାପାଙ୍କୁ କହି ବି ସାରିଛି ସେ। ପ୍ରଥମେ ମଧୁ ରାଜି ହେଉ ନ ଥିଲା। ମାଳତୀର ଅତ୍ୟଧିକ ଚାପରେ ସେ ମଧ୍ୟ ରାଜି ହେଇଛି। ଗାଢ଼ ବିଶ୍ୱାସ ଉପରେ କଳା ମେଘର ଆବରଣ ଆଖ ପାଖକୁ କଳୁଷିତ କରିଦିଏ। ସରଳ ସ୍ୱଭାବର ମଧୁ ବି ହରେଇବାକୁ ବସିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ ତା ଭିତରେ ବଞ୍ଚିଥିବା ମାନବିକତାକୁ।

ମାଳତୀ ଝିଅକୁ କହିଲେ, ବାହାଘର ଠିକ ହେଉ, ତୋତେ ସୁନାମୁଦି ଟିଏ ଦେବି। ଜୀବନରେ କେବେ ସୁନାମୁଦି ଦେଖି ନ ଥିବା ଝିଅର ଖୁସି କହିଲେ ନ ସରେ। କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିସାରିଥାଏ ମଲ୍ଲୀ ଏହା ଭିତରେ। ଶାଶୁ ଘରକୁ ସୁନା ମୁଦି ପିନ୍ଧି ଯିବ ! ବସ୍ତିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖେଇ କହିବ, ମା ସୁନା ମୁଦି ଦେଇଛି। ଖୁସିରେ ଉତ୍ଫୁଲ୍ଲିତ ହୋଇଗଲା ସେ। ଯୌବନର ପ୍ରଥମ ପାହାଚରେ ପାଦ ଦେଇଥିବା ମଲ୍ଲୀ, ମଲ୍ଲୀଫୁଲ ପରି ଆହୁରି ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହୋଇଗଲା ମାଆର କଥା ଶୁଣି କି।

ଇଟା ଭାଟିରେ କାମ କରୁଥିବା ଯୁବକ ସାଥିରେ ମଲ୍ଲୀର ବାହାଘର ଠିକ ହୋଇଛି। କାଲି ବାହାଘର। ମଲ୍ଲୀ ଶୋଇଯିବାପରେ, ମାଳତୀ ଓ ମଧୁ ପାଦ ଚାପି ଚାପି ମାଡମ୍ ଙ୍କ ବେଡ଼ରୁମରେ ପଶିଛନ୍ତି। ମଲ୍ଲୀ ଯେମିତି ଜାଣିବନି, ମୁଦିଟି କେଉଁଠୁ ଆସିଲା। ଦୁଇଜଣ ବସିପଡିଲେ ଦୁମ କରି କୋଠରୀ ଭିତରେ। ମୁଦିଟିଏ ଚୋରାଇବାର ଭୟରେ ଦୁଇଟି ସରଳ ଜୀବନ ପ୍ରତି ମୁହୁର୍ତ୍ତରେ ପେଷି ହୋଇ ଯାଉଥିଲେ ଗୋଟାଏ ଭୟଙ୍କର ଚକ୍ରବାତରେ। ଗୋଟାଏ ଅଜଣା ଚକ୍ରବ୍ୟୁହରେ ଫସିଯାଇ ଥାଆନ୍ତି ଦୁଇଟି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଜୀବନ। ଫେରିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ନାହିଁ।

ସାମାନ୍ୟ ମୁଦିଟିକୁ ଆତ୍ମସାତ କରିବାପାଇଁ ଦୁଇଟି ସରଳ ହୃଦୟକୁ ଅନେକ କିଛି ଭାବିବାକୁ ପଡୁଛି। ସମୟ ବିତିଯାଉଥାଏ ତା ହିସାବରେ। ଘଣ୍ଟାଏ ରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ ହେବ ମାଳତୀ ଓ ମଧୁର ରୁଦ୍ଧ କୋଠରୀ ବୈଠକ, ମୁଦିଟିଏ ପାଇଁ। ଉଭୟେ ଉଭୟଙ୍କୁ ପଚାରୁ ଥାଆନ୍ତି , ସେମାନେ ଠିକ କରୁଛନ୍ତି ତ !

ଝିଅର ବାହାଘର। ସାହି ବସ୍ତିର ସମସ୍ତେ ଅନେଇ ବସିଥାଆନ୍ତି ମାଳତୀ ଝିଅକୁ କଣ ଦେବ ବୋଲି। ମାଳତୀ ବିବାହ ବେଦୀକୁ ଆସି ଝିଅକୁ ରୁପା ମୁଦିଟିଏ ପିନ୍ଧାଇ ଦେଲା। ଝିଅ ପଚାରିଲା, ମା ! ରୁପା ମୁଦି ? ଝିଅର ଆଖିରୁ ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ ପୋଛି ଦେଲା ମାଳତୀ, କହିଲା "କଣ୍ଟ୍ରାକ୍ଟର ପଇସା ଦେଲେ ଆଗ ମାସକୁ ସୁନା ମୁଦିଟିଏ କିଣି ଦେବି, ତୋତେ କଥା ଦେଇଥିଲି ବାହାଘର ହେଲେ ସୁନା ମୁଦିଟିଏ ଦେବି, ପାରିଲିନି ଲୋ। ମନ ଦୁଃଖ କରନା, ଆଣିଦେବି ନିଶ୍ଚୟ।"

ଏହାଭିତରେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରର ବିଶାଳ ଯୁଦ୍ଧରେ ଗୋଟାଏ ଅମୂଲ୍ୟ ବିବେକର ଜୟ ହୋଇ ସାରିଥାଏ। ମାଳତୀର ସିଧାସିଧି ମୁକାବିଲା ବିବେକ ସହିତ, ନିଜର ଉଚ୍ଛୃଙ୍ଖଳ ମନକୁ ହରାଇ ନିଜେ ଆଜି ଆଶ୍ୱସ୍ତ ଅନେକ ମାତ୍ରାରେ। ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଚାକରାଣୀଟିଏ, ଆହୁରି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ଗୋଟାଏ ଭ୍ରଷ୍ଟ ମାନସିକତାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦହନ ପରେ। ଅନେକ ଚିନ୍ତାପରେ ମାଳତୀ ବୋଧହୁଏ ଭାବିଥିଲା ଲକର ଭିତରୁ ମୁଦି ଚୋରାଇ ଝିଅକୁ ଦେଲେ କଣ ତାର ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହୋଇଯିବ ! ବରଂ ଚିର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇଯିବ ଗୋଟାଏ ଅତୁଟ ବିଶ୍ୱାସ ସବୁଦିନ ପାଇଁ । ବୋଧହୁଏ ସକାଳେ ବଜାରକୁ ଯାଇ ରୁପା ମୁଦିଟିଏ କିଣି ଥିଲା ସେ, ଝିଅକୁ କଥା ଦେଇଥିଲା, କିଛି ନା କିଛି ଦେବ ବୋଲି।

ସୁନା ମୁଦି

ଥରେ ପଢନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ଲାଗିବ 🙏 ଧନ୍ୟବାଦ 🙏