ଚାରିଆଡେ ଜଳମଗ୍ନ ସବୁଆଡେ ସବୁ ଅଞ୍ଚଳ ପାଣିରେ ବୁଡି ରହିଛି।

ବସ୍ ଟି ଯେଉଁଠାରୁ‌ପହଁଞ୍ଚିଲା ସେଠାରୁ NSS କ୍ୟାମ୍ପ ପ୍ରାୟ ୪୦୦ ମିଟର ଥିଲା ଏବଂ ସମସ୍ତେ ଦଳରେ ବିଭକ୍ତ ହୋଇଥିଲେ। ତଥାଗତ ମଧ୍ୟ ଏକ ଗୋଷ୍ଠୀର ଥିଲା ଯେଉଁଥିରେ ତଥାଗତ ଦଳର ଅଧିନାୟକ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ତଥାଗତର ଗୋଷ୍ଠୀରେ କୌଣସି ପୁଅ ନଥିଲେ, କେବଳ ଝିଅମାନେ ହିଁ ସଦସ୍ୟ ରହିଥିଲେ ।

ସମସ୍ତଙ୍କର ପାଦରେ ବୁଟ୍ ଅଛି, ଯାହା ତଥାଗତ ପାଖରେ ନାହିଁ । ନିଜ ପାଦରେ ଚପଲ ପିନ୍ଧିବା ନିଜ ପାଇଁ ଲଜ୍ଜିତ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲା ତଥାଗତ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁହଁରେ ଏକ ମାସ୍କ ।

ସମସ୍ତ NSS ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ଗୋଟିଏ ଡଙ୍ଗା ଏବଂ ଗୋଟିଏ ଜ୍ୟାକେଟ୍ ଦିଆଯାଇଥିଲା | ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ଗନ୍ତବ୍ୟସ୍ଥଳକୁ ଗଲେ । କିନ୍ତୁ ତଥାଗତଙ୍କ ଦଳ କୌଣସି ଦିଗକୁ ପଠାଯାଇ ନାହିଁ । ରିଲିଫ ବଣ୍ଟନ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ କୂଳରେ ନିଯୁକ୍ତ କରାଯାଇଥିଲା।

ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏକ ଝିଅ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା। ସେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ପରି ଅନୁଭବ କଲେ, କିନ୍ତୁ ଏହାର ମୁହଁରେ N95 ମାସ୍କ ଅଛି | ତାଙ୍କ ଗୋଡରେ କଠିନ ବୁଟ୍ | ଝିଅଟା ତା ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା,

ଆଊ କିଛି‌ ସମୟ ମୁରୁକି ହସି ଦେଈ ତଥାଗତଙ୍କୁ ପଚାରିଲା - "କ୍ୟାପଟେନ ତୁମର ବୁଟ୍ କେଉଁଠାରେ ?"

ତଥାଗତ - "ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମପୁରେର; ଏବଂ ତୁମେ?

ଝିଅ - "ଓ ,, ମୁଁ ଛତ୍ରପୁରେର ।

ସେହି ଦୃଷ୍ଟିରୁ, ତଥାଗତ ପୂର୍ବରୁ ବହୁତ ଡରିଯାଈଥିଲା ଏବେ ପୁଣି ସେହି ଝିଅଟିର କିଛି ପ୍ରଶ୍ନରେ‌ ତଥାଗତ ପୁରା ଡରିବାକୁ ଲାଗିଲାଣି । ଝିଅଟି ତଥାଗତର ପାଦରେ ଚପଲ ପିନ୍ଧିଥିବାର ନଜରରେ ଆସିଥିଲା ।

ଆଊ ପଚାରିଲା -" ତୁମର ପାଦରେ ଚପଲ କିପରି ଅଛି?"

ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ତଥାଗତ ପାଇଁ ବହୁତ ଭୟଭୀତ ଥିଲା | ସେ ଉତ୍ତର ଦେଲେ - ମୋର ବୁଟ ନାହିଁ, ଏହା ବ୍ୟତୀତ ମୁଁ ସକାଳୁ ଉଠିଲି ଏବଂ ଜାଣିଲି ଯେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ପାଇ ପାରିଲି ନାହିଁ।ଝିଅଟିର ହୃଦୟ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା | ଝିଅଟିର ବୁଟ୍ ତଥାଗତ ର ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରେ |

ଉପନ୍ୟାସ ( ଅଜ୍ଞାତିକା)

ଭାଗ୪